Η φτώχεια δεν αντιμετωπίζεται με αποστολές φορτίων χρημάτων και βοήθειας, αφού προκύπτει ως σύμπτωμα από την απουσία μιας σταθερής και αποτελεσματικής οικονομικής πολιτικής προς όφελος όλης της κοινωνίας, η οποία θα στηρίζεται σε αξιόπιστους πολιτικούς και κοινωνικούς θεσμούς και θα πλαισιώνεται από το κατάλληλο νομικό πλαίσιο.
Είναι αντίστοιχο με ότι συμβαίνει στις χώρες του τρίτου κόσμου όπου δεσπόζει η πείνα: όσες ανθρωπιστικές βοήθειες και να έχουν σταλεί με τόνους φαγητού και φαρμακευτικού υλικού (και τις αποστολές αυτές τις θυμάμαι δεκαετίες τώρα), η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού τους εξακολουθεί και πεινάει. Επομένως είναι φανερό ότι η λύση είναι άλλη (και βρίσκεται στην αλλαγή της διεφθαρμένη μειοψηφίας που κυβερνάει σε αυτές τις χώρες και φυσικά δεν πεινάει).
Αντίστοιχα στην περίπτωση μας τα μνημόνια και τα δανεικά δεν αποτελούν και ούτε θα αποτελέσουν την λύση. Όσα δανεικά (ακόμη και αγύριστα να είναι) και αν πάρουμε, θα εξακολουθήσουμε να παραμένουμε φτωχοί.
Η αλλαγή του σκηνικού θα πρέπει να ξεκινήσει από εμάς με μικρές πράξεις, όπως για παράδειγμα να σταματήσουμε να ζητάμε χαρές από τον μπάρμπα από την Κορώνη, να σταματήσουμε να του δίνουμε αξία και να στηριχτούμε στις δικές μας δυνάμεις. Με αυτό το τρόπο ο μπάρμπας θα χάσει την “αξία” του και το “προϊόν” του δεν θα έχει αγορά για να ” πουληθεί “.
Έτσι υπάρχει πιθανότητα τα παιδιά μας να προλάβουν μια καλύτερη χώρα.
Όσο όμως συντηρούμαστε από “ανθρωπιστικές βοήθειες” τόσο θα βαθαίνει η πείνα μας.
Πολυχρόνης Κοκκινίδης
Μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου της “κοινωνίας αξιών”
κοινωνία αξιών 
You must be logged in to post a comment.