Η υπόθεση της συμφωνίας των Πρεσπών αποκαλύπτει όλη τη παθογένεια του Ελληνικού πολιτικού συστήματος

– ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΨΗΦΟ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
– ΕΛΛΕΙΨΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ
– ΤΑ ΤΕΧΝΑΣΜΑΤΑ ΜΙΑΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΑΝΤΙΝΟΜΙΑΣ

Η υπόθεση της συμφωνίας των Πρεσπών αποκαλύπτει όλη τη παθογένεια του Ελληνικού πολιτικού συστήματος και τις μικροπολιτικές που κυριαρχούν (εις βάρος κάποτε και των εθνικών συμφερόντων) στις πολιτικές επιλογές.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβισμένος στις ιδεοληψίες του, εκμεταλλεύθηκε την αδύναμη θέση της αντιπολίτευσης στο ζήτημα των Σκοπίων και την έλλειψη πρότασης εκ μέρους της, και μηχανεύθηκε μία κακή συμφωνία, εκφρασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε η απόρριψή της να μας πονάει περισσότερο από την αποδοχή της.

Η ΝΔ εγκλωβισμένη στην ρητορική της και προκειμένου να διατηρήσει την συνοχή της, αδυνατεί να κάνει μία ρεαλιστική αντιπρόταση και επαμφοτερίζει για το τι είναι καλύτερο γι αυτήν:

α) Να αφήσει το ΣΥΡΙΖΑ να περάσει τη συμφωνία, ώστε να κλείσει μία χαίνουσα πληγή, χωρίς δικό της κόστος ή να πάρει αυτή τη καυτή πατάτα “του μετά” στα χέρια της και να αναγκάζεται να διαχειριστεί τις διαφαινόμενες δυσμενείς επιπτώσεις (σε διεθνές επίπεδο), από την άρνησή της να την αποδεχθεί;

β) Να κάνει πρόταση μομφής έγκαιρα, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία (χρειάζεται τον απόλυτο αριθμό των βουλευτών -151 και πάνω) ή να αφήσει το ΣΥΡΙΖΑ να πάρει πρωτοβουλία, ενεργοποιώντας την δυνητική διαδικασία για ψήφο εμπιστοσύνης (με 120 βουλευτές πλέον κατώτερο όριο), πριν φέρει την συμφωνία των Πρεσπών στη Βουλή;

Ο ΣΥΡΙΖΑ αιτούμενος και παίρνοντας ψήφο εμπιστοσύνης (ακόμη και με πολύ λιγότερους των 151 βουλευτών-120 κατ ελάχιστο), θα μπορέσει να ξεπεράσει τα προβλήματα που του δημιουργεί η ενδεχόμενη άρνηση Καμένου να ψηφίσει τη συμφωνία, γιατί στη συνέχεια, έχοντας κατοχυρώσει την εμπιστοσύνη του κοινοβουλίου, θα επιδιώξει να στηριχτεί στις ψήφους άλλων βουλευτών πλην Καμένου και των πιστών του (όσων του απομείνουν), για να περάσει η συμφωνία (μπορεί να την περάσει και με λίγο λιγότερους από 151-αν και θα επιδιώξει να την περάσει με 151).

Το ΠΑΣΟΚ και ο Λεβέντης καιροφυλακτούν λαϊκίζοντας για να καρπωθούν τα οφέλη από την σύγκρουση και την αποτυχία των δύο άλλων και δεν κάνουν οιαδήποτε αντιπρόταση.

Και όλοι αυτοί στρέφουν τα βλέμματά τους στο Ποτάμι, που δυσκολεύεται να ξεκαθαρίσει τη θέση του, αφού κρίνει ότι η συμφωνία παρά τα προβλήματά της είναι καλύτερα να περάσει (με ορθολογική διαχείριση στην εφαρμογή της στη βάση κόστους οφέλους) και δεν συμφωνεί με τα μικροπολιτικά παιχνίδια.
Από την άλλη όμως, δεν θα ήθελε να είναι αυτό που θα δώσει παράταση ζωής στη κυβερνητική αντινομία ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Τελικά η μικροπολιτική τα στερεότυπα και οι ιδεοληψίες, κυριαρχούν του ορθολογισμού και του συμφέροντος του τόπου.

Και το δίλημμα παραμένει:
Όσο άσχημο είναι να χρησιμοποιείται η συμφωνία αυτή για να πέσει η κυβέρνηση άλλο τόσο είναι άσχημο να χρησιμοποιείται και για να κρυφθούν οι χρόνιες κυβερνητικές αδυναμίες και αντινομίες ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Το τι θα ήταν καλύτερο να κάνει το Ποτάμι, κατά την άποψή μου είναι ένα και μοναδικό:

α) Να αναλάβει πρωτοβουλία και να ζητήσει από την αντιπολίτευση (χρειάζονται 50 βουλευτές), να υποβληθεί κοινή πρόταση μομφής κατά της κυβέρνησης (για την τις αντιφάσεις και την αντινομία της θέσης Καμένου), πριν να έλθει η συμφωνία στη Βουλή και πριν να προλάβει ο κ. Τσίπρας να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης.
β) Εάν η πρόταση αυτή για μομφή κατά της κυβέρνησης δεν υιοθετηθεί από την αντιπολίτευση, τότε έχει κάθε λόγο να ψηφίσει υπέρ της συμφωνίας, αφού θα έχουν αποκαλυφθεί οι προθέσεις όλων.
γ) Εάν η πρόταση του για υποβολή μομφής υιοθετηθεί, και περάσει στο κοινοβούλιο (αναγκασθεί δηλαδή να ψηφίσει υπέρ της και ο κ. Καμμένος), τότε δεν θα υφίσταται πλέον δίλημμα.
δ) Εάν όμως δεν εγκριθεί η πρόταση μομφής από το κοινοβούλιο, τότε και πάλι αποκαλύπτεται η αντινομία και οι πραγματικές προθέσεις όλων και απαλλάσσεται το Ποτάμι από την ευθύνη για την διάσωση αυτής της στρεβλής κυβέρνησης.

ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ

Στο ισχύον Σύνταγμα η αρχή της διατήρησης της κυβέρνησης ρυθμίζεται με υποχρεωτικό ή δυνητικό χαρακτήρα στο άρθρο 84.
ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ
• Συγκεκριμένα ορίζει ρητά από την πρώτη διάταξη του άρθρου ότι υποχρεωτικά: « η κυβέρνηση οφείλει να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής».
• Η δεύτερη μορφή της πρότασης εμπιστοσύνης είναι η δυνητική. Αυτή υποβάλλεται με πρωτοβουλία της κυβέρνησης οποιαδήποτε στιγμή μέσα στη βουλευτική περίοδο.
• Η κυβέρνηση μπορεί να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης οποτεδήποτε άλλοτε με γραπτή ή προφορική δήλωση του Πρωθυπουργού στη Βουλ.ή
• Σε κάθε περίπτωση (υποχρεωτική ή δυνητική πρόταση ) η συζήτηση για την πρόταση εμπιστοσύνης αρχίζει μετά δύο ημέρες από την υποβολή της και η ψηφοφορία διεξάγεται αμέσως μετά το τέλος της συζήτησης, μπορεί όμως να αναβληθεί για σαράντα οκτώ ώρες, αν το ζητήσει η κυβέρνηση.
• Η ψηφοφορία είναι πάντοτε ονομαστική και αν η κυβέρνηση λάβει ψήφο εμπιστοσύνης τη διατηρεί όσο βρίσκεται στην εξουσία , εκτός αν εκδηλωθεί δεδηλωμένη δυσπιστία.
• Σύμφωνα με το Σύνταγμα, για να γίνει δεκτή η πρόταση εμπιστοσύνης πρέπει « να εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών , η οποία όμως δεν επιτρέπεται να είναι κατώτερη από τα δύο πέμπτα του όλου αριθμού των βουλευτών»
• Το Σύνταγμα αναφέρεται στην απόλυτη πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών και όχι του συνόλου και θέτει ως ελάχιστο όριο τους 120 βουλευτές, αν αυτοί αποτελούν την πλειοψηφία των παρόντων βουλευτών στη συνεδρίαση.

ΠΡΟΤΑΣΗ ΔΥΣΠΙΣΤΙΑΣ
Πρόταση δυσπιστίας είναι η προς το κοινοβούλιο αίτηση της αντιπολίτευσης να άρει την εμπιστοσύνη που έχει παράσχει στην κυβέρνηση με προηγούμενη απόφασή του.
• Το κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αποσύρει την εμπιστοσύνη του από την κυβέρνηση ή από κάποιο μέλος της με την υποβολή πρότασης δυσπιστίας, σύμφωνα με το άρθρ. 84 §2 εδ. α’.
• Για να υποβληθεί πρόταση δυσπιστίας πρέπει να είναι υπογεγραμμένη από το ένα έκτο τουλάχιστον των βουλευτών (50 κατ’ ελάχιστο) και να περιλαμβάνει σαφώς τα θέματα για τα οποία θα διεξαχθεί η συζήτηση.
• Μοναδική εξαίρεση που θέτει το Σύνταγμα είναι ότι «πρόταση δυσπιστίας μπορεί να υποβληθεί μόνο μετά την πάροδο εξαμήνου αφότου η Βουλή απέρριψε πρόταση δυσπιστίας», εκτός εάν είναι υπογραμμένη από την πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών.
• Το σύνταγμα όμως διαφοροποιείται στο θέμα της πλειοψηφίας που απαιτείται για να γίνει δεκτή η πρόταση δυσπιστίας.
• Προβλέπει πως «πρόταση δυσπιστίας γίνεται δεκτή, μόνο αν εγκριθεί από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των βουλευτών» (Δηλαδή 151 κατ ελάχιστο).