«ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ»

«ΦΥΛΑΚΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ»
(Η κράτηση των δύο Ελλήνων αξιωματικών από ένα διαφορετικό πρίσμα)

Η αλήθεια που περιέχεται σε αυτή τη φράση, που ανήκει σε κρατούμενη, είναι αρκετή για να μας δώσει την απάντηση αναφορικά με τις συνθήκες κράτησης των Ελλήνων αξιωματικών στις Τουρκικές φυλακές.
Όσο και αν ισχυρίζεται κάνεις ότι το κελί είναι καθαρό, υπάρχει μπάνιο, ανέσεις, προαυλισμός, καλό φαγητό κλπ, δηλαδή οι συνθήκες κράτησης είναι καλές, δεν παύει να διερωτάται, :πόσο αντικειμενικός είναι ο χαρακτηρισμό «καλές».
Πόσο καλές να είναι οι συνθήκες όταν κάθε δευτερόλεπτο εντός φυλακής είναι λεπτό, κάθε λεπτό ώρα, κάθε ώρα μέρα, κάθε μέρα βδομάδα…
Πόσο καλές να είναι οι συνθήκες όταν οι κινήσεις σου εξαρτώνται από κάποιον άλλο;
Πόσο καλές να είναι οι συνθήκες όταν η οποιαδήποτε κίνησή σου εκτός φυλακής προϋποθέτει ότι τα χέρια σου είναι δεμένα με χειροπέδες;
Πόσο καλές να είναι οι συνθήκες όταν δεν μπορείς ν αγγίξεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα;
Πόσο καλές να είναι οι συνθήκες όταν υποχρεωτικά συναναστρέφεσαι με ανθρώπους που στην κανονική σου ζωή δεν θα υπήρχαν καν στο κάδρο της καθημερινότητας σου;
Ας πάρουμε ένα λεπτό και ας κλείσουμε τα μάτια προσπαθώντας να φέρουμε τον εαυτό μας σε αυτή τη θέση.
Ας προσθέσουμε τώρα τον παράγοντα ότι η χρονική διάρκεια αυτής της κατάστασης είναι άγνωστη και κάνεις δεν ξέρει να σου πει για πόσο καιρό θα είσαι έτσι.
Αν τώρα βάλουμε στο κάδρο ότι η υπόθεση σου μόνο προσωπική δεν είναι και ότι αποτελεί μέρος ενός μεγαλύτερου παζλ μακριά από κάθε έννοια δικαιοσύνης, τότε έχουμε μια πολύ καλή αίσθηση το πως βιώνουν την “προσωρινή κράτηση” οι Έλληνες αξιωματικοί.
Αυτός είναι ακόμη ένας λόγος που θα πρέπει το θέμα να μείνει ζωντανό και επίκαιρο, που θα πρέπει να σκεφτούμε ώριμα και ψύχραιμα και να εργαστούμε εντατικά ξεπερνώντας κάθε γραφειοκρατικό εμπόδιο, επαναφέροντας τις χρονικές έννοιες στην κανονική τους μορφή (τα δευτερόλεπτα να μετρούν ως δευτερόλεπτα και τα λεπτά ως λεπτά κοκ) και γιατί όχι συμπιέζοντας τες κιόλας, ώστε να δοθεί λύση, κυριολεκτικά, ΑΥΡΙΟ.
Αυτή την αίσθηση του επείγοντος θα πρέπει να έχει το επιτελείο (κυβερνητικό και στρατιωτικό) προκειμένου οι ευχές να μην μείνουν ευχές αλλά να γίνουν πραγματικότητα.
Αυτό θα πρέπει να κάνουμε εμείς οι άνθρωποι προκειμένου να μην γίνουμε η φυλακή για τους συνανθρώπους μας.

Πολυχρόνης Κοκκινίδης, αντιπρόεδρος
Υπεύθυνος τομέα Δικαιοσύνης και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων