Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΜΑΡΜΕΛΑΔΑ ΟΣΟ ΛΙΓΟΤΕΡΗ ΕΧΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΑΠΛΩΝΕΙΣ…

Η Documenta 14 έχει απλωθεί πια σε όλη την Αθήνα σε επιλεγμένους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους και ενώ το φιλότεχνο κοινό ανέμενε η πόλη να μετραπεί σε ένα μεγάλο καλλιτεχνικό εργαστήρι, η γενική διαπίστωση είναι πώς ίσως δημιουργήθηκαν υπερβολικές προδοκίες.
Καλλιτέχνες, χώροι και δράσεις δημιουργούν ένα θολό τοπίο, ανοίγουν συζητήσεις και προκαλούν αντιδράσεις και ερωτήματα.

Ο Aboubakar Fofana από το Μάλι προσπαθεί να εκφραστεί με το έργο του “ευλογία Αφρικής” χρησιμοποιώντας 54 πρόβατα βαμμένα λουλακί τα οποία βόσκουν κάτω από τις ελιές στον κήπο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου.
Η δράση με τον γενικό τίτλο Campaign (εκστρατεία ψιθύρων) του θεατρικού καλλιτέχνη Pope.L.προβλέπει την τοποθέτηση ηχείων στο χώρο του Α’ Νεκροταφείου από όπου θα ακούγονται ψιθυριστές ιστοριές!!!

Είναι και αυτή η εγκατάσταση που βλέπουμε τις τελευταίες μέρες στην πλατεία Ομονοίας που θα φιλοξενήσει άλλο ένα εικαστικό δρώμενο αλλά για την ώρα έχει μετατρέψει την πολύπαθη πλατεία σε εργοτάξιο.

Σε αυτά θα πρέπει να προσθέσουμε τις καταγγελίες των εργαζομένων στη Documenta 14 που αφορούν τις εργασιακές τους συμβάσεις και τις συνθήκες εργασίας.

Όλα αυτά συνθέτουν ένα κράμα δημιουργικής φαντασίας και αγωνιώδους ασημαντότητας με ένα περιτύλιγμα περιθωρίου και ανατροπής .

Τα ερωτήματα που προκύπτουν αρκετά:
Μπορεί η τέχνη να χρησιμοποιηθεί ως πρόσχημα για να βγει ο καλλιτέχνης από την ασημαντότητα;
Η αδυναμία του καλλιτέχνη να εκφραστεί μπορεί να τον οδηγήσει σε χρήση εναλλακτικών μέσων τα οποία θα προσπαθήσει να περάσει ως έργα τέχνης;
Εχει ο καλλιτέχνης το δικαίωμα να προσπαθεί να επικοινωνήσει με το κοινό επλέγοντας ακόμα και μια απαξιωτική στάση απέναντι στην ίδια την Τέχνη;
Πόσο ορατό είναι πίσω από την Τέχνη το αόρατο χέρι της Αγοράς;

Για τα όρια της Τέχνης δεν θα μιλήσουμε, είναι ένα ζήτημα που πάντα θα ξεσηκώνει συζητήσεις, όμως όταν οι καλλιτέχνες και τα καλλιτεχνικά κινήματα φτάσουν στα δικά τους όρια τότε ίσως κάπου εκεί να παραμονεύει ο κίνδυνος να ξεπέσουν.

Για τον επίλογο θα παραφράσω ένα από τα συνθήματα του Μάη του ΄68 :
H Τέχνη είναι σαν την μαρμελάδα όσο λιγότερη έχεις τόσο πιο πολύ την απλώνεις…