ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ ΩΣ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΤΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ

Όπως παρουσίασε η “κοινωνία αξιών” στην πρόσφατη εκδήλωση στο Επιμελητήριο Κορινθίας και όπως προκύπτει από την ενδελεχή ανάλυση των οικονομικών στοιχείων της σημερινής Ελλάδας, το μοντέλο Keynes για δημόσιες επενδύσεις απλά δεν μπορεί να δουλέψει, γιατί η χώρα δεν μπορεί να δανειστεί γι’ αυτό και δεν υπάρχει διαθέσιμο φθηνό χρήμα.

Είναι αποδεδειγμένο σε παγκόσμιο επίπεδο, ότι η ανάπτυξη ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων ξεκινάει από τις δημόσιες επενδύσεις, οι οποίες όμως για να πιάσουν τόπο θα πρέπει να αποδίδουν. Αλλιώς τα χρήματα (δανεικά), θα ξοδευτούν χωρίς αποτέλεσμα.
Το ΔΝΤ στις ετήσιες εκθέσεις του, θεωρεί ότι οι σωστά σχεδιασμένες δημόσιες επενδύσεις σε υποδομές μπορούν να μειώσουν τα βάρη , αρκεί να μπορούν να ξεπληρωθούν από μόνες τους. Σύμφωνα με τις μελέτες του, κάθε 1 δολάριο σε ένα σωστά σχεδιασμένο και υλοποιημένο πρόγραμμα, μπορεί να αποδώσει 3 δολάρια.

Διαβάζοντας τις αποσπασματικές προτάσεις που κάνουν τα περισσότερα κόμματα (κοινοβουλευτικά και μη), εύκολα διαπιστώνεται ότι στην ουσία έχουν εγκαταλείψει την μάχη για την ανάπτυξη και καταφεύγουν σε ευχολόγια για προσέλκυση επενδύσεων από το εξωτερικό, αφού και ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα δεν μπορεί να δανειστεί από τις τράπεζες, οι οποίες δεν έχουν επαρκή ρευστότητα αλλά επίσης έχει υπερχρεωθεί και έχει εξαντλήσει τα περιθώρια δανεισμού του.

Συνεπώς τα λίγα διαθέσιμα χρήματα που υπάρχουν από τα διάφορα προγράμματα, από τα περισσεύματα του προϋπολογισμού, από την ισχνή τραπεζική ρευστότητα και από τα ιδιωτικά κεφάλαια, όλα αυτά θα πρέπει να λειτουργήσουν συνεργατικά σε πολύ καλά σχεδιασμένες επενδύσεις, επικεντρωμένες σε συγκεκριμένους τομείς, όπου οι δημόσιες επενδύσεις θα δημιουργούν δυναμική και συνέργιες κλίμακας για την ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Κάποια κόμματα μιλάνε επιφανειακά για ΣΔΙΤ, αλλά εάν έκαναν το κόπο να δουν σε βάθος τον νομοθετικό πλαίσιο που υπάρχει γι αυτό, θα έβλεπαν ότι δεν επαρκεί και δεν καλύπτει την ολοκληρωμένη στρατηγική που προτείνουμε.
Χρηματοδοτώντας τυχαία διάσπαρτες αμφιβόλου ποιότητας μικρο-επενδύσεις είτε μη παραγωγικές δράσεις (και εκεί πάνε σήμερα πολλά από τα λίγα διαθέσιμα που υπάρχουν), μπορεί πρόσκαιρα να δημιουργηθεί κάποια κινητικότητα στην οικονομία, όμως θα είναι χωρίς ανταποδοτικό όφελος και τελικά θα ξοδευτεί αναποτελεσματικά το λίγο διαθέσιμο χρήμα και τα χρέη θα αυξάνονται (όπως συνέβαινε και συμβαίνει).

Είναι αναγκαίο συνεπώς να υπάρξει μία στοχευμένη επενδυτική στρατηγική, ώστε οι δημόσιες επενδύσεις να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές ισχύος στις παραγωγικές δραστηριότητες του ιδιωτικού τομέα, όχι μόνο λόγω βελτίωσης των υποδομών και των δυνατοτήτων, αλλά κυρίως λόγω των συνεργιών που μπορούν να πετύχουν προς όφελος της οικονομίας όλης της χώρας.

Η κυβέρνηση εξακολουθεί να αναλώνει τα ελάχιστα διαθέσιμα χρήματα σε λάθος πολιτικές και δεν έχει έναν ολοκληρωμένο στρατηγικό σχεδιασμό για επενδύσεις (στοχευμένες συνέργιες κλίμακας από δημόσιες και ιδιωτικές), δεν έχει δηλαδή αναπτύξει την ικανότητα κατεύθυνσης και αποτελεσματικής αξιοποίησης των λίγων (και γι΄αυτό πολύτιμων) διατιθέμενων πόρων.
Οφείλει επίσης να κατανείμει τους διαθέσιμους πόρους σε σωστή ισορροπία μεταξύ δημόσιων επενδύσεων και ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, ώστε αφενός να μην καθηλωθούν αλλά να επιβιώσουν οι παραγωγικές δραστηριότητες που άντεξαν στην λαίλαπα και αφετέρου να ενισχυθούν δραστηριότητες της παραγωγικής κυρίως οικονομίας που προσπαθούν να γεννηθούν και να είναι ανταγωνιστικές. Έτσι θα ευνοηθεί μία τάση εκσυγχρονισμού και μετασχηματισμού όλης της οικονομίας, μαζί του νέου και του παλιού.

Οι παλιές πρακτικές θα πρέπει να εγκαταλειφθούν, όπου οι δημόσιες επενδύσεις και οι επενδυτικοί νόμοι χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον προς όφελος ενός παρασιτικού κρατικοδίαιτου «επιχειρηματικού» περιβάλλοντος είτε για κομματικό όφελος (δημόσια έργα εντυπωσιασμού, ασύνδετα με τον παραγωγικό ιστό της οικονομίας) .

Η επιλογή χρηματοδότησης οφείλει να γίνεται με κύριο κριτήριο την πολλαπλασιαστική επίπτωση της επένδυσης στο σύνολο της παραγωγικής οικονομίας, την ενίσχυση της εξωστρέφειας και την δημιουργία ποιοτικών και υψηλής εξειδίκευσης θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, λαμβάνοντας υπόψη και την απόδοση – περιβαλλοντική βιωσιμότητα.

Είναι πολιτική λειτουργία υψηλής ευθύνης για την κατεύθυνση της οικονομίας της χώρας, με μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό αποτέλεσμα τώρα και στο μέλλον. Αυτή η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στη κυβέρνηση και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τους ιδιώτες, την αγορά, τις επιχειρήσεις και το τραπεζικό σύστημα.