Ειδεχθή Εγκλήματα, Αποφυλάκιση και μια κοινωνία που αγνοεί την επανόρθωση.

Έτσι από το 2005 κυκλοφορεί ανάμεσα μας ο Παναγιώτης Φραντζής, αυτός που το 1987 αφού στραγγάλισε την γυναίκα του , στην συνέχεια και επί 3 και πλέον ώρες την τεμάχιζε ,τα κομμάτια της οποίας κατέληξαν στα σκουπίδια.

Από το 2011 κυκλοφορεί ανάμεσα μας και ενδεχομένως εξακολουθεί και ζυμώνει ψωμί και να φτιάχνει τηγανόψωμα η Μαρία Σαμπανιώτη, η κυρία που έστειλε 7 άτομα στο νοσοκομείο, εκ των οποίων τα 3 κατέληξαν, λόγω δηλητηρίασης με παραθείο από ψωμί και τηγανόψωμα που τους πρόσφερε .

Ανάμεσα μας κυκλοφορεί και η Κάτια Παναγοπούλου η οποία το 1987 βρέθηκε έξω από το σπίτι του αρχιμανδρίτη Άνθιμου και χωρίς να το σκεφτεί έβγαλε από την τσάντα της το όπλο και άρχισε να τον πυροβολεί μέχρι που τελείωσαν οι σφαίρες.

Αν δεν πέθαινε από προβλήματα υγείας, θα ζούσε ανάμεσα μας και ο Απόστολος Κοσμάς ο οποίος τον Ιούλιο 1996 σκότωσε με τσεκούρι τον γιο του την ώρα που εκείνος κοιμόταν, μετέφερε το πτώμα στο εξοχικό της οικογένειας στον Κάλαμο και το πυρπόλησε. Την επόμενη μέρα, τεμάχισε το απανθρακωμένο πτώμα με πριόνι, ενώ την ώρα που το τοποθετούσε σε σακούλες, η αστυνομία έκανε έφοδο στο σπίτι, συλλαμβάνοντάς τον επ’ αυτοφώρω.

Όλοι οι προηγούμενοι είναι “ελεύθεροι” επειδή το θέλει το νομικό μας σύστημα, αυτό που όλοι εμείς στηρίζουμε όταν το έχουμε ανάγκη , παραβιάζουμε όταν αισθανόμαστε την ανάγκη και αφορίζουμε όταν δεν μας έχει ανάγκη.

Γενικότερα ως λαός δεν φημιζόμαστε τόσο για την μνήμη μας όσο για το θυμικό μας, και τα αποτελέσματα δυστυχώς τα βιώνουμε καθημερινά. Και δύο λόγια για το τέλος :
Πόσοι από εμάς πραγματικά γνωρίζουμε τι σημαίνει στέρηση της ελευθερίας και τις συνέπειες που αυτή έχει;
Πόσοι από εμάς γνωρίζουμε πόσο μας στοιχίζει και ποιος πληρώνει για την παραμονή ενός εγκληματία εντός της φυλακής; ( σεντόνια, πλυντήρια, φαγητό , φύλακες, καύσιμα και οχήματα για μεταγωγή, νερό και ρεύμα, γιατρούς, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, συντηρητές κλπ κλπ)

Πως η κοινωνία ωφελείται από την τιμωρία;
Ίσως είναι καιρός να ανοίξει μια μεγάλη κουβέντα για τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του τιμωρητικού συστήματος έναντι αυτών του επανορθωτικού. Να μιλήσουμε για καταστήματα κράτησης όπου θα παράγουν για την κοινωνία και θα είναι αυτοδιαχειριζόμενα χωρίς να την επιβαρύνουν. Καιρός να ωριμάσουμε και να κατανοήσουμε ότι η εκδίκηση έχει εγωκεντρικά κίνητρα και αγνοεί το όλο.

Πολυχρόνης Κοκκινίδης

Αντιπρόεδρος της ”κοινωνίας αξιών”