Η ΕΚΔΟΣΗ ΤΩΝ 8 ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΗ ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΣΤΩΝ

«Η δικαιοσύνη απονέμεται από δικαστήρια συγκροτούμενα από τακτικούς δικαστές, που απολαμβάνουν λειτουργική και προσωπική ανεξαρτησία»

Ο Έλληνας δικαστής κατά την άσκηση των καθηκόντων του υπακούει μόνο στο νόμο και στη συνείδησή του. Ο δικαστής συνεπώς δεν αναπαράγει απλώς τις διατάξεις του νόμου σε κάθε κρίση του, αλλά δικάζει σύμφωνα και με τη συνείδησή του. Και η δίκαιη κρίση του οπωσδήποτε περιλαμβάνει στοιχεία επί τη βάσει πάντα της συνειδήσεως του, της επιστημονικής επάρκειας των συντελεστών της δίκης, της διαφοροποίησης των παρουσιαζομένων στοιχείων, αγορεύσεων, καταθέσεων καθώς και κάθε παραμέτρου της δικαστικής λειτουργίας που διαφοροποιεί την μία δίκη από την άλλη.

Η αμεροληψία συνεπώς του δικαστή είναι πλέον απόρροια των εγγυήσεων ( λειτουργικών και προσωπικών) που εξασφαλίζουν τη δικαιοδοτική του λειτουργία και συνακόλουθα την όλη τέλεση της κάθε ξεχωριστής δίκης.

Το «ενιαίο» της νομολογίας (συμφωνία δηλαδή με προηγούμενες αποφάσεις δικαστηριών), δεν μπορεί, ούτε επιτρέπεται να καθηλώνει και να πειθαναγκάζει τον κάθε δικαστή, όταν ο τελευταίος δεν πείθεται από τις λύσεις που έχουν δοθεί νομολογιακά. Στην περίπτωση αυτή, ο δικαστής όχι μόνον δικαιούται, αλλά και υποχρεούται να ακολουθήσει τη λύση που του επιβάλλει η δικαστική του συνείδηση, παραμερίζοντας οιασδήποτε φύσεως αναστολές, αρκεί βεβαίως η λύση αυτή να είναι αρκούντως αιτιολογημένη – τεκμηριωμένη.
Άλλωστε, η ίδια η εμπειρία έχει αποδείξει ότι πολλάκις και τα ανώτατα δικαστήρια αλλάζουν θέση, αναιρώντας τα ίδια, παλαιότερη πάγια νομολογία τους.

Καταλήγοντας, ας περιμένουμε μέχρι να ολοκληρωθεί η δικαστική διαδικασία και εκδοθεί η τελεσίδικη απόφαση για τους 8 Τούρκους.

Πόσο μάλλον, όταν ακόμη δεν έχουν εξαντληθεί οι δυνατότητές τους να διεκδικήσουν το δίκιο τους στα Ελληνικά αλλά και διεθνή δικαστήρια.