ΑΜΕΣΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΟΧΙ ΣΤΙΣ “ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ & ΔΕΞΙΕΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΙΣ”

ΑΜΕΣΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ
ΟΧΙ ΣΤΙΣ “ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ & ΔΕΞΙΕΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΕΙΣ”

Γνωρίζοντας πολύ καλά τους πολιτικούς μας και το διεθνές περιβάλλον, θα τολμήσουμε μία ανάλυση για το μέλλον της χώρας και τις δυνατότητες που διαγράφονται για το πολιτικό μας σύστημα.

1. ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Θα συνεχίσει με αιχμή του δόρατος τον κ. Σόϊμπλε, την πολιτική αποδυνάμωσης της Ελληνικής κυβέρνησης, εκθέτοντας ακόμη περισσότερο τις οικονομικές επιλογές μας και τον κ. Βαρουφάκη, αφήνοντας στενά περιθώρια χειρισμού στον κ. Τσίπρα, διατηρώντας ταυτόχρονα την ελευθερία χειρισμών για την κ. Μέρκελ. Στόχος να επιβάλλει μία συμφωνία στα μέτρα της, διατηρώντας ή και αυξάνοντας την ισχύ των “θεσμών”, επιδιώκοντας να δείξει ότι για την αποτυχία φταίει η Ελληνική πλευρά, αν και η ίδια (Γερμανία), βυσσοδομεί ύπουλα επηρεάζοντας τους πάντες.

2. Χώρες της ΕΕ: Δεν θέλουν, ούτε μπορούν να αντιταχθούν στη Γερμανία. Εμείς τους δίνουμε συνεχώς σοβαρούς λόγους με τα σφάλματά μας για να επικαλούνται ως δικαιολογία, πέραν των ανταλλαγμάτων που λαμβάνουν για την πειθήνια στάση τους (η Ιταλία, Γαλλία αλλά και η Ισπανία ισορροπούν επικίνδυνα στη λογική αυτή).

3. ΗΠΑ: Ακολουθεί πολιτική “Νίπτω τας χείρας μου”, μέχρι να δει που πάει το ζήτημα. Δεν πρόκειται να εκδηλώσει κάποια φανερή υποστήριξη, δεδομένων των άκαιρων ανοιγμάτων προς τη Ρωσία και της υπόθεσης Ξηρού.

4. ΣΥΡΙΖΑ – ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Συνεχίζει να μην παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις που απαιτούν οι συνθήκες, εξαντλώντας κάθε απόθεμα, στρατηγικό, οικονομικό, χρονικό και όπως δείχνουν τα πράγματα σύντομα και πολιτικό (πολύ φοβόμαστε και ηθικό).
Η προσφυγή σε εκλογές ή σε δημοψήφισμα προβάλλεται απ’ τα στελέχη του, για να υπάρξει λαϊκή εντολή για την υπογραφή ή όχι ενός νέου μνημονίου/συμφωνίας (πείτε το όπως θέλετε).
Η προσφυγή σε εκλογές με την επίκληση αυτού του εθνικού λόγου όμως, μέσα σε λιγότερο από δώδεκα μήνες, είναι σαφώς αντισυνταγματική, εκτός και αν η “σιβυλλική” δήλωση Παυλόπουλου, ότι “…δεν θα διστάσει να φθάσει στα όρια των αρμοδιοτήτων του για το καλό της χώρας…” σημαίνει ότι ξεπληρώνει κάποιο “ρουσφέτι” (ήμαρτον, που καταντήσαμε, ρουσφέτι και για την εκλογή προέδρου;)!!!

Επίσης η κυβέρνηση φαίνεται να προσβλέπει στις κάλπες (το ενωρίτερο, τέλη Μαϊου-Ιούνιο;). Κάνει όμως το λάθος να βάζει αρνητικό αξιολογικό πρόταγμα πριν την προσφυγή στη κάλπη, προκαταλαμβάνοντας για μία “κακή συμφωνία” που μας επιβάλλουν οι “εχθροί Ευρωπαίοι”.
Όμως αυτό μπορεί να είναι η “επιθυμία του ΣΥΡΙΖΑ”, αλλά κάθε έξυπνη αντιπολίτευση θα μετασχημάτιζε το ερώτημα στο δίλημμα: “χρεοκοπία μέσα στην ευρωζώνη ή εκτός αυτής”. Μάλιστα μπορεί να το πάει πιο μακριά και να προβάλει το δίλημμα “δραχμή ή ευρώ” – ή ακόμη χειρότερα, “μέσα στην Ευρώπη ή εκτός αυτής”.

Με δεδομένο ότι το 72+ % του Ελληνικού λαού θέλει να μείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ, εάν η αντιπολίτευση καταφέρει και συνθέσει ένα διευρυμένο “Ευρωπαϊκό Μέτωπο”, όπως ήδη επιχειρείται, (ΝΔ+ΠΟΤΑΜΙ+ΠΑΣΟΚ+ΜΙΚΡΑ ΚΟΜΜΑΤΑ), τότε μπορεί να μην δούμε τη προσδοκώμενη από το ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχία, που στηρίζει τη πολιτική του στον αντίποδα των Ευρωπαίων “εχθρών” που υπονομεύουν τη κυβέρνηση, αλλά το “Βατερλώ του”. Να δούμε δηλαδή ποσοστά πόλωσης παλαιότερων εποχών με 35% το ΣΥΡΙΖΑ και 45% το “Ευρωπαϊκό Μέτωπο”.

Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει να κινηθούν όλοι προς το κέντρο, ο κ. Θεοδωράκης με το Ποτάμι να αποφασίσει να σταματήσει να “παλατζάρει”, και να μπουν σε δεύτερη θέση οι τοξικοί Βενιζέλος και Σαμαράς στις ηγεσίες των κομμάτων. Από την άλλη πλευρά, αυτοί οι δύο μπορούν καλύτερα να συνεργαστούν σε ένα τέτοιο μέτωπο, αφού το έχουν ξανακάνει στο παρελθόν χωρίς ιδιαίτερες συγκρούσεις. Στη περίπτωση αυτή μπορεί να δούμε τον κ. Θεοδωράκη να επιθυμεί να ηγηθεί του μετώπου ή ακόμη πιο επικίνδυνα για το ΣΥΡΙΖΑ, να ηγηθεί κάποιος άλλος ευρύτερης αποδοχής, που να μπορεί να επιτύχει καλύτερη συσπείρωση.

Εάν επιτευχθεί αυτό το ισχυρό “Ευρωπαϊκό Μέτωπο” και η κυβέρνηση αποφασίσει να πάει σε εκλογές χωρίς ρήξη με την ακραία αριστερή της πτέρυγα και χωρίς να αλλάξει την αντιευρωπαϊκή της ρητορική, ενδέχεται να έχει ως επιλογή και την “Δεξιά Παρένθεση”.
Δηλαδή να αποκαταστήσει τους πάντες στο προ της κρίσης καθεστώς, να αδειάσει όλα τα ταμεία μοιράζοντας ότι έχει απομείνει, να αυξήσει την εθνικιστικο-αριστερο-υπερήφανη ρητορική και να ικανοποιήσει συνδικάτα, δημοσίους υπαλλήλους και συντεχνίες, με ανεξέλεγκτες παροχές και υποσχέσεις προς κάθε πλευρά.
Τότε, ενδέχεται να στραφεί κατά της αποδοχής οιασδήποτε συμφωνίας, και εάν τις κερδίσει, θα νομιμοποιείται εκλογικά για να πάμε στη δραχμή ή να βγούμε κι από την Ευρώπη.
Εάν όμως τις χάσει, θα έχει πετάξει τη καυτή πατάτα στην συνασπισμένη αντιπολίτευση, αναγκάζοντας την να αποδεχθεί στη συνέχεια μία πολύ χειρότερη συμφωνία, που στο βάθος χρόνου θα θέσει σε κλυδωνισμούς τη συνοχή της και την τελική της δυνατότητα να κυβερνήσει.
Τότε θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για μία “Δεξιά παρένθεση” όπου θα αναγκαστούμε να βγούμε από την ευρωζώνη αλλά και από την Ευρώπη ακόμη. Αυτό θα το χρεωθεί η “Δεξιά παρένθεση”, με τον ακραίο πλέον ΣΥΡΙΖΑ να κυριαρχεί στην εσωτερική πολιτική σκηνή και απελευθερωμένος να μπορεί να επιβάλλει τις αριστερές ιδεοληψίες του, χωρίς ευρωπαϊκές συνθήκες, υποχρεώσεις και δεσμεύσεις, φτωχοί και απομονωμένοι, πλην όμως υπερήφανοι (ουχί όμως ανεξάρτητοι), η Κούβα ή η Βενεζουέλα της Ευρώπης.

ΠΡΟΤΑΣΗ: “ΑΜΕΣΗ ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ”
Η μόνη διέξοδος για να μην υπάρξει κίνδυνος για αυτό το σενάριο και για το καλό της χώρας, είναι να στραφεί η κυβέρνηση άμεσα προς το κέντρο, να αποδυναμώσει δηλαδή τις πολιτικές της ακραίας αριστερής και δεξιάς της πτέρυγας και να δείξει γνήσιο και καθαρό Ευρωπαϊκό πρόσωπο. Αυτό βέβαια δύσκολα μπορεί να γίνει αποδεκτό στο εσωτερικό της, χωρίς να κινδυνεύει να πέσει η κυβέρνηση.
Στο σημείο που φθάσαμε, είναι σαφές ότι απαιτείται ισχυρή λαϊκή εντολή για οποιαδήποτε συμφωνία. Θα πρέπει συνεπώς να αποφασίσει γρήγορα εάν χρειάζεται να πάει στις κάλπες, με συναινετική όμως ευρωπαϊκή πολιτική, υποστηρίζοντας την συμφωνία που θα έχει συνδιαμορφώσει με τους εταίρους μας με τους καλύτερους δυνατούς όρους για τη χώρα.
Αυτό όμως απαιτεί απαλλαγή από τα ακραία αριστερά και δεξιά βαρίδια που δημιουργούν εσωτερικό αντιπολιτευτικό μέτωπο. Απαιτεί οπωσδήποτε άνοιγμα και διεύρυνση της εκλογικής βάσης προς το κεντρώο χώρο. Με τη καθαρή αυτή πολιτική θα μπορεί να προσελκύσει μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων που θέλουν τη χώρα στην Ευρώπη, διαλύοντας έτσι κάθε ελπίδα δημιουργίας ενιαίου αντιπολιτευτικού Ευρωπαϊκού Μετώπου, ανάκαμψης του ΠΑΣΟΚ, απομειώνοντας ταυτόχρονα και την εναπομείνασα ισχύ της ΝΔ.
Αυτό όμως απαιτεί Τόλμη, Αποφασιστικότητα, Πραγματισμό και Ηγεσία!!!
Υπάρχουν;