Η ΧΩΡΑ ΠΑΕΙ ΠΙΟ ΠΙΣΩ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΣΩ, ΓΙΑΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΕΜΠΡΟΣ

Η ΧΩΡΑ ΠΑΕΙ ΠΙΟ ΠΙΣΩ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΣΩ, ΓΙΑΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΕΜΠΡΟΣ

Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα της μεταπολίτευσης έκανε τεράστια βήματα εκσυγχρονισμού.
Το κακό ήταν ότι μαζί με τον εκσυγχρονισμό που υπήρξε σε πολλούς τομείς, αναπτύχθηκαν και τεράστια παθολογικά προβλήματα, λόγω ανεπάρκειας των κυβερνήσεων να κυβερνήσουν στην ουσία. Ένα καράβι ακυβέρνητο, χωρίς πορεία, χωρίς σκέψη για το αύριο, απροετοίμαστο για τον καιρό, έρμαιο των συνθηκών και των κάθε λογής συμφερόντων.

Τα τελευταία χρόνια πολλοί επικαλέσθηκαν ότι επεδίωξαν τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις, αλλά η θανάσιμη πάλη μεταξύ των εσωτερικών εχθρών κυρίως, κορυφώθηκε και νέες παθολογίες αναπτύχθηκαν, που αποδυναμώνουν τις προσπάθειες ριζικής αλλαγής-εκσυγχρονισμού-μεταρρύθμισης.

Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, αυτό-ακυρώνεται καθημερινά στη πράξη, δείχνοντας μας πλέον ξεκάθαρα ότι δομήθηκε πάνω σε σαθρό έδαφος, αφού για να πάρει την εξουσία βασίσθηκε στα παλιά σαθρά υλικά, σε παλιές σαθρές πρακτικές και ακολουθεί “σίγουρες” παλαιοκομματικές συμπεριφορές.

Αντί να κινηθεί δυναμικά, με εργώδη προσπάθεια ανασυγκρότησης και εκσυγχρονισμού της χώρας, μας ξαναγυρνάει δεκαετίες πίσω, με μία μεσσιανική, αυτάρεσκη, παρωχημένη και αναποτελεσματική αντίληψη για την αριστερά και για τα πράγματα. Χαρακτηριστικά είναι κάποια αυταρχικά δείγματα συμπεριφοράς που ελπίζαμε ότι δεν θα ξαναβλέπαμε, του τύπου “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”
Μοναδικό ενδιαφέρον της η εκλογική της ενίσχυση με την ανασύσταση του πελατειακού κράτους και με την υποστήριξη συντεχνιακών συμφερόντων.
Η ανεργία π.χ., που θα έπρεπε να είναι για οποιαδήποτε κυβέρνηση (πόσο μάλλον για μια αριστερή), η πρώτη της προτεραιότητα, γιατί η ελευθερία και η ισότητα των ανθρώπων βασίζεται στην εργασία, ακόμη δεν έχει μπει στην ατζέντα της.

Επιδιώκει χωρίς προσχήματα πλέον, αυτό που έκαναν πάντα οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις του παρελθόντος. Την πλήρη άλωση της δημόσιας διοίκησης με την κατάληψη όλων των θέσεων από “ημέτερους”, με κυρίαρχο σκοπό να εγκαθιδρύσει την εξουσία της για τις επόμενες δεκαετίες.

Ο ορθολογισμός, η αμεροληψία και η πρακτικότητα, που ελπίζαμε ότι θα κυριαρχήσουν επί τέλους στη πολιτική ζωή του τόπου, χάνουν τη μάχη από την ιδεοληψία, τα στερεότυπα, το λαϊκισμό, την παρελκυστική διαστρέβλωση κάθε γεγονότος προς όφελος του κόμματος, τον φανατισμό και τη “προσωπολατρεία” που βλέπαμε στα ξεπερασμένα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Η χώρα οδηγείται “ΠΙΟ ΠΙΣΩ ΚΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΙΣΩ”, επειδή η κυβέρνηση δεν έχει τις ικανότητες να την πάει εμπρός!