ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ: ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ;

ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΔΑΝΕΙΣΑΝ: ΠΩΣ ΘΑ ΤΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ;

Η “κοινωνία αξιών” λειτουργώντας πάντα έγκαιρα και με πρόβλεψη για τα σημαντικά προβλήματα της χώρας μας, εξετάζει διεξοδικά το ζήτημα των δημόσιων επενδύσεων για την ανάπτυξη και τον μετασχηματισμό της Ελληνικής οικονομίας.

Ακούσαμε πολλές φορές το κ. Τσίπρα και τον κ. Δραγασάκη να επιθέτουν όλες τις ελπίδες ανάπτυξης στις δημόσιες επενδύσεις. Και εύλογα το πρώτο ερώτημα που προκύπτει είναι:
“έχουμε τις αναγκαίες πιστώσεις για να το κάνουμε;”

Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν θα δανείσει την Ελλάδα για να ξοδέψει λεφτά που δεν θα μπορεί να αποπληρώσει στο μέλλον, εάν δεν μπορεί να υπάρξει πραγματική ανάπτυξη.
Ας δούμε τον λόγο Χρέος/ ΑΕΠ, που δείχνει και την δυνατότητα αποπληρωμής του χρέους : Για να μειωθεί ο λόγος αυτός, θα πρέπει η ανάπτυξη σε πραγματικούς αριθμούς να είναι μεγαλύτερη της αύξησης του χρέους.

Συνεπώς, οι δημόσιες επενδύσεις, για να πιάσουν τόπο θα πρέπει να αποδίδουν. Θα πρέπει δηλαδή οι ταμειακές ροές της επένδυσης να μπορούν να αποπληρώσουν τις πιστώσεις που χρησιμοποιήθηκαν για τα έργα. Αλλιώς τα δανεικά χρήματα θα ξοδευτούν χωρίς να έχουν απόδοση. Επενδύοντας σε μη παραγωγικές δράσεις, μπορεί πρόσκαιρα να δημιουργηθεί κάποια κινητικότητα στην οικονομία, όμως θα είναι χωρίς ανταποδοτικό όφελος και τελικά θα μείνει το χρέος που θα αυξάνεται (όπως συνέβαινε τόσα χρόνια).

Το ΔΝΤ στις ετήσιες εκθέσεις του, θεωρεί ότι οι σωστά σχεδιασμένες επενδύσεις σε υποδομές μπορούν να μειώσουν τα βάρη των κυβερνήσεων, αρκεί να μπορούν να ξεπληρωθούν από μόνες τους. Σύμφωνα με τις μελέτες του, κάθε 1 δολλάριο σε ένα σωστά σχεδιασμένο και υλοποιημένο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων, μπορεί να αποδώσει 3 δολάρια.

Θα πρέπει συνεπώς η επενδυτική στρατηγική να στοχεύει ώστε οι δημόσιες επενδύσεις να λειτουργήσουν ως πολλαπλασιαστές ισχύος στις παραγωγικές δραστηριότητες της οικονομίας, όχι μόνο λόγω βελτίωσης των υποδομών και των δυνατοτήτων αλλά και λόγω των συνεργιών που μπορούν να πετύχουν προς όφελος όλης της οικονομίας. Η κυβέρνηση επίσης οφείλει να κατανείμει τους διαθέσιμους πόρους σε σωστή ισορροπία μεταξύ δημόσιων επενδύσεων και ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, ώστε να μην καθηλωθούν αλλά να ενισχυθούν και οι παραγωγικές επιχιερηματικές δραστηριότητες που παλεύουν να γεννηθούν και να είναι ανταγωνιστικές έναντι αυτών που άντεξαν στη λαίλαπα. Έτσι θα ευνοηθεί και η τάση εκσυγχρονισμού και μετασχηματισμού όλης της οικονομίας.

Οι παλιές πρακτικές θα πρέπει να εγκαταλειφθούν, όπου οι δημόσιες επενδύσεις και ο επενδυτικός νόμος χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον προς όφελος ενός παρασιτικού κρατικοδίαιτου «επιχειρηματικού» περιβάλλοντος.

Απαιτείται η λειτουργία ενός διαφανούς μηχανισμού για το σχεδιασμό και την αξιολόγηση των δημόσιων επενδύσεων, που θα εξετάζει τις μελέτες για την ανταποδοτικότητα τους τόσο ως προς το δημόσιο (άμεση και έμμεση) όσο και προς τα αποτελέσματα (πρωτογενή και δευτερογενή) στον ιδιωτικό τομέα.
Είναι πολιτική λειτουργία υψηλής ευθύνης για την κατεύθυνση της οικονομίας της χώρας, με μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό αποτέλεσμα κυρίως για το μέλλον μας. Αυτή η ευθύνη ανήκει εξ ολοκλήρου στη κυβέρνηση και δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τους δανειστές, την αγορά, τις επιχειρήσεις και το τραπεζικό σύστημα.