Απλά πράγματα πολιτικής, με εφαρμογή στην καθημερινότητα

Στη σημερινή Ελλάδα της οικονομικής ύφεσης, ακούγονται διάφορες φωνές φανατισμού από την αριστερή (σοσιαλιστική) και από την νεοφιλελεύθερη πλευρά.

Η μία πλευρά κατηγορεί την άλλη για όλα τα δεινά του τόπου και εύχεται την εξαφάνισή της, υπερτιμώντας τα δικά της χαρακτηριστικά και απαξιώνοντας του άλλου.

Όμως, εδώ και πολλές δεκαετίες έχει αποδειχθεί, χωρίς αμφιβολία, η ακαταλληλότητα των απόλυτων/καθαρών πολιτικών θεωριών, σε ό,τι αφορά την εφαρμογή τους στην καθημερινότητα και την αποτελεσματικότητά τους στη πραγματική ζωή των ανθρώπων, γιατί εν πολλοίς παρήγαγαν τέρατα και αδικίες.

Αυτό που βλέπουμε στη καθημερινή μας ζωή (ιστορικά επιβεβαιωμένο), είναι μικτά συστήματα, που είναι και τα μόνα που μπορούν να κρατήσουν την κοινωνική ισορροπία, την ακριβοδικία και την κοινωνική δικαιοσύνη, την δημιουργικότητα του ατόμου με ταυτόχρονη ισονομία, ισότητα ευκαιριών και ακόμη περισσότερο και αποτελεσμάτων.

Εύκολα διαπιστώνουμε ιστορικά ότι, εάν δεν υπήρχαν τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, σε ό,τι αφορά τον σεβασμό και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στην εργασία, θα εξακολουθούσαν να πεθαίνουν παιδιά στα ορυχεία και οι άνθρωποι δεν θα ήταν ελεύθεροι. Γιατί η εργασία και οι συνθήκες που βελτιώθηκαν, εξασφάλισαν την ελευθερία στο άτομο και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια του. Δηλαδή (προσέξτε την αλληλεπίδραση), ένα επίτευγμα του σοσιαλισμού, ανάδειξε την αξία του ατόμου, της ανθρώπινης ζωής και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, την βάση δηλαδή της ύπαρξης του φιλελευθερισμού. Την ελευθερία του ατόμου δηλαδή.

Ομοίως, η δημιουργικότητα και ο δυναμισμός του ατόμου, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις με την επιχειρηματικότητα και τη τόλμη του, για να υπάρχει εργασία για τους περισσότερους ανθρώπους, δημιουργώντας ευημερία στη κοινωνία, παρέχοντας κοινωνικά αγαθά, και πιο συνεκτικές και προοδευτικές κοινωνίες.

Ας σταματήσουμε λοιπόν να βλέπουμε τα πράγματα μονόπλευρα και με παρωπίδες και ας δούμε τη σύνθεση παρά τον πόλεμο χαρακωμάτων και την αυτάρεσκη και εγωιστική απομόνωση, που οδηγούν σε φανατισμό και οπισθοδρόμηση.

Αυτό ακριβώς επιδιώκει με σύνεση και ο ‘’κοινωνικός φιλελευθερισμός”, όπως πολύ προσεκτικά εξελίσσουμε παραπέρα στη ‘’κοινωνία αξιών’’, με κέντρο τον ‘’άνθρωπο-πολίτη’’, το άτομο δηλαδή που ολοκληρώνεται μέσα από τον κοινωνικό του ρόλο, ως υπεύθυνος πολίτης, σε μία κοινωνία που δεν καθηλώνει τη δημιουργικότητά του, στο βαθμό που δεν στρέφεται εναντίον της συνοχής της και της ευημερίας της.

Στέλιος Φενέκος
αντιπρόεδρος της “κοινωνίας αξιών”