Δημοσιογράφος ή Πολιτικός; (να το πάρει το… ποτάμι;)

Ποιος είναι ο ρόλος του δημοσιογράφου σήμερα; Να φωτίζει από όλες τις οπτικές γωνίες τα γεγονότα και τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτά,  κι έτσι εμείς οι πολίτες να αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος την βαρύτητα την σπουδαιότητα τους και να κρίνουμε τις λύσεις που θα μας προτείνουν.

Ποιοι θα προτείνουν τις λύσεις;  Όχι βέβαια οι δημοσιογράφοι. Τις λύσεις θα προτείνουν οι πολιτικοί, διότι αυτός είναι ο ρόλος τους. Οι πολίτικοι επίσης θα πρέπει να είναι ικανοί να υλοποιήσουν τις λύσεις και από αυτές να κριθούν.

Βέβαια, αυτά συμβαίνουν στις πολιτισμένες χώρες όχι στην Ελλάδα του σήμερα. Επειδή ως πολίτες έχουμε εθισθεί στις εύκολες ή καθόλου λύσεις ή, άλλοι να λύνουν τα δικά μας προβλήματα διότι οι άλλοι μας χρωστούν, εμείς είμαστε μόνο για να απολαμβάνουμε,  θέλουμε στο δελτίο ειδήσεων των 8:00, ή το αργότερο στα talkshowsπου ακολουθούν, να λύνονται τα προβλήματα. Και μετά να πηγαίνουμε για ύπνο ήσυχοι. Καληνύχτα. Αυτή η επιθυμία μας μεταφράζεται σε δείκτες ακροαματικότητας, διαφημίσεις, ισχυρή τέταρτη εξουσία, ίσως η ισχυρότερη και καταλήγουμε οι δημοσιογράφοι να γίνονται οι σύγχρονοι ηγεμόνες που κατευθύνουν  την κοινωνία και δίνουν (ή σωστότερα μόνο προτείνουν) λύσεις στα προβλήματα μας. Οι ανίκανοι πολιτικοί μας προσπαθούν να καλοπιάνουν τους δημοσιογράφους μπας και πάρουν λίγο από την λάμψη τους και ξαναψηφιστούν. Έτσι κανείς δεν αναλαμβάνει να λύσει προβλήματα, κανείς δεν ελέγχεται αν έχει τις κατάλληλες ικανότητες.

Ο Σταύρος μέσα από τις επιτυχημένες εκπομπές του διάβασε όλα τα παραπάνω κατάλαβε καλά τι θέλει ο Έλληνας σήμερα και ανταποκρίθηκε. Έκανε σωστά την δουλειά του ως δημοσιογράφος, φώτισε τους πρωταγωνιστές του με τα προβλήματα τους, τους άφησε να προτείνουν και λύσεις, διότι ως πολίτες έχουν αυτό το δικαίωμα. Ο ίδιος ως δημοσιογράφος συγκρατήθηκε στο να προτείνει λύσεις, ίσως και αυτό να ήταν που τον ανέδειξε σε καλό δημοσιογράφο κι όχι σε δημοσιογραφικό αστέρα. (πχ Χατζηνικολάου, Ευαγγελάτος, Αυτιάς κλπ). Να όμως που το μικρόβιο της ακροαματικότητας και της δημοσιότητας δεν το απέφυγε. Προσεβλήθη κι αυτός από την ασθένεια του λύνω προβλήματα με το επικοινωνιακό χάρισμα, την κοινωνική θαλπωρή, την οικειότητα, την κουμπαριά, την φιλικότητα, το μικρό όνομα κι όχι το επώνυμο, την γκλίτσα, μαζεύοντας ιδέες από εδώ κι από εκεί, με λίγα λόγια φτιάχνοντας ένα καλό περιτύλιγμα. Τόσο εύκολα. Έτσι ίδρυσε το «Ποτάμι» και μάλιστα έχει προβλέψει ότι πολύ γρήγορα θα πιάσει διψήφιο ποσοστό αποδοχής.  Δεν συγκρατήθηκε, θέλει κι αυτός να λύσει προβλήματα. Έτσι μπαίνει στην πολιτική την οποία θεωρεί, πιστεύω, ως μια ακόμη εκπομπή στην οποία θα προσθέσει και λύσεις. Είναι αλήθεια τόσο εύκολο; Όχι! απλά οι Έλληνες το θεωρούμε εύκολο και το δημοσκοπικό ποσοστό του ποταμιού (ακροαματικότητα;) πλησιάζει το διψήφιο νούμερο όπως το είχε προβλέψει. Είτε είστε από αυτούς που απαντούν υπέρ του Σταύρου στις δημοσκοπήσεις είτε όχι, ειλικρινά εκτός από το γυαλί τον ξέρετε και από κάπου αλλού; Άρα συμφωνείτε ότι η θετική μας γνώμη στις δημοσκοπήσεις αποτυπώνει την αποδοχή μας ως καλού δημοσιογράφου; Εχουμε ανάγκη από καλούς δημοσιογράφους και καλούς πολιτικούς. Άλλο όμως το ένα κι άλλο το άλλο. Αρκετές στρεβλώσεις έχουν καθίσει στο σβέρκο του Έλληνα, δεν αντέχει άλλες.

Ο πολιτικός θα πρέπει να κρίνεται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια και μέσα από διαφορετικές εμπειρίες. Εμπειρίες και γνώσεις που σχετίζονται με λύση προβλημάτων κι όχι με τον φωτισμό τους.

Πρόδρομος Παπαβασιλείου, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της “κοινωνίας αξιών”