Η κρίση στην Ουκρανία και η ανύπαρκτη Ελληνική Προεδρία

Η κρίση στην Ουκρανία ανάδειξε για μια ακόμη φορά τα αδιέξοδα της Ευρωπαϊκής εξωτερικής πολιτικής. Ανάδειξε, επίσης, και το έλλειμμα εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος, αφού δεν εκμεταλλεύθηκε την Ελληνική Προεδρία για να προβάλλει ένα σχέδιο υπέρ της εκτόνωσης της κρίσης και της σταθερότητας στη περιοχή.

Συγκεκριμένα, η παρακίνηση της Ουκρανίας να στραφεί στην Ευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής ήταν πολιτικά άγαρμπη και βιαστική, ενώ βασίσθηκε σε μία λάθος υπόθεση: “Ότι η θέληση ενός μέρους του Ουκρανικού λαού θα μπορούσε να δημιουργήσει την πίεση στη κυβέρνηση για μια φιλοευρωπαϊκή πολιτική, με την υπογραφή της συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου με την Ευρώπη, δίνοντας την δυνατότητα στις εξαγωγικές ευρωπαϊκές χώρες να διεισδύσουν σε μία μεγάλη αγορά, στο μαλακό υπογάστριο της Ρωσίας.”

Παραβλέφθηκε, όμως, ότι η Ουκρανία είναι όμηρος των ενεργειακών διευθετήσεων, από τις οποίες εξαρτάται η Ευρώπη, των αναγκών της που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να καλύψει η Ευρώπη, της γεωστρατηγικής της θέσης και οπωσδήποτε της εθνολογικής της σύνθεσης.

Στην Ουκρανία βλέπουμε να συγκρούονται κρίσιμα γεωστρατηγικά συμφέροντα, που περιλαμβάνουν πολλά επί μέρους στρατηγικά θέματα με λιγότερο σημαντική την επιφανειακή και επιπόλαια Ευρωπαϊκή προσέγγιση για την επίτευξη περιορισμένων τακτικών οικονομικών στόχων.

Η αμερικανο-ρωσσική γεωστρατηγική αντιπαράθεση στην Μαύρη Θάλασσα και την Υπερκαυκασία συνεχίζεται, με θύμα την Ουκρανία αυτή τη στιγμή. Επειδή κάθε προσπάθεια τέτοιας στρατηγικής σημασίας βασίζεται στην διαθεσιμότητα πόρων της κάθε πλευράς, η πλάστιγγα φαίνεται να γέρνει προς τη Ρωσική πλευρά, γιατί έχει μεγαλύτερο ζωτικό ενδιαφέρον για την περιοχή, έχει περισσότερους πόρους να διαθέσει, με πιο αποτελεσματικό τρόπο, λόγω εγγύτητας, και σε μεγαλύτερη διάρκεια.

Από την άλλη πλευρά, η Δύση βρίσκεται σε μία διαρκή στρατηγική υπερεπέκταση, έχει εξαντλήσει τα στρατηγικά της αποθέματα, συντηρώντας χωρίς ελπίδα τα μέτωπα στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στην ευρύτερη μέση ανατολή, προσπαθώντας να ελέγξει τις χώρες της Υπερκακαυκασίας, ενώ ταυτόχρονα εξακολουθεί να βρίσκεται σε οικονομική κρίση.

Η καλύτερη λύση που έπρεπε να προβάλλει η Ελληνική Προεδρία είναι:
• Να δημιουργηθεί στα πλαίσια του ΟΗΕ διεθνής διάσκεψη για την Ουκρανία και να σταματήσουν τον παρεμβατικό τους ρόλο και να ηρεμήσουν οι μεγάλες δυνάμεις.
• Να σταματήσουν να προβοκάρουν με τον τρόπο τους τη κατάσταση και να αφήσουν τους Ουκρανούς να αποφασίσουν για τη κυβέρνηση που θέλουν.
• Να διεξαχθούν γρήγορα, επιβλεπόμενες από τον ΟΗΕ εκλογές στην Ουκρανία. Οι Ουκρανοί οι ίδιοι ελπίζουμε ότι θα επιλέξουν μία μετριοπαθή κυβέρνηση, που θα επαναφέρει την ηρεμία στην χώρα.

Η κυβέρνηση αυτή έχει την ιδανική ευκαιρία να διεκδικήσει το καλύτερο δυνατόν σε ό,τι αφορά στους όρους ενεργειακής υποστήριξης, αλλά και περιορισμένης συνεργασίας με την Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα να διακηρύξει την ανεξαρτησία της Ουκρανίας, βάζοντας κάποιους περιορισμούς στις προσπάθειες που γίνονται από τους μνηστήρες για τον έλεγχο της.

Η χειρότερη επιλογή για όλους θα ήταν η υπόθαλψη της διάσπασης της Ουκρανίας ,που θα άλλαζε τους γεωστρατηγικούς όρους σε όλη τη περιοχή, με απρόβλεπτες συνέπειες για την παγκόσμια σταθερότητα.

Στέλιος Φενέκος, αντιπρόεδρος της ‘’κοινωνίας αξιών’’