Ένα θνήσκον πολιτικό σύστημα αναζητά απεγνωσμένα ερείσματα νομιμοποίησης και ψηφοθηρικής κινητοποίησης μπροστά στην επικείμενη αποδοκιμασία των Ευρωεκλογών. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα από τα συμπεράσματα μετά την τελευταία απόφαση της Κυβέρνησης για επιλογή των Ευρωβουλευτών με σταυρό από τους πολίτες. Δεν λέω, η φαρέτρα της πλευράς υπέρ του σταυρού έχει πολλά – και σοβαρά – επιχειρήματα. Τι δείχνει όμως η επιλογή της, αυτή τη στιγμή και τι αποκαλύπτει για την λειτουργία των ελληνικών καθεστωτικών κομμάτων;
Είναι γεγονός ότι, στα κράτη-μέλη της Ε.Ε. ισχύουν διάφορα συστήματα ανάδειξης και εκλογής των Ευρωβουλευτών. Αυτό ωστόσο θα αλλάξει από το 2019 και βρίσκονται σε εξέλιξη οι συζητήσεις για την καθιέρωση ενός κοινού πανευρωπαϊκού συστήματος στην βάση της δημιουργίας ενός κοινού ευρωπαϊκού Δήμου (με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου «Δήμος») και στη κατεύθυνση της υλοποίησης της πολιτικής ενοποίησης. Άρα, στις μεθεπόμενες ευρωεκλογές έχει δρομολογηθεί να ψηφίσουμε με άλλο σύστημα, πανευρωπαϊκά συμφωνημένο. Αντί λοιπόν να αναδειχθούν αυτές οι συζητήσεις και να τεθούν σε διαβούλευση όλες οι προτάσεις έγκαιρα, ξαφνικά η Κυβέρνηση θα νομοθετήσει σε λιγότερες από 100 μέρες πριν τις Ευρωεκλογές το δικό της σύστημα σε αντικατάσταση ενός απολύτως αντιδημοκρατικού συστήματος επιλογής Ευρωβουλευτών. Επειδή όμως αυτό το εξαχρειωμένο σύστημα επιλογής των αρεστών του αρχηγού δεν έβρισκε καμία πλέον ανταπόκριση από πραγματικά άξιους και ανιδιοτελείς υποψηφίους, με άλλα λόγια δεν υπάρχουν ικανές και άφθαρτες προσωπικότητες (που είναι και το ζητούμενο όλων των κομμάτων) οι οποίοι θα δεχόντουσαν να εκτεθούν με την ΄΄ρετσινιά΄΄ του ΄΄δοτού΄΄, σε μια εποχή έντονης αμφισβήτησης της πολιτικής και των πολιτικών, βρέθηκε το…αντίδοτο του σταυρού. Οι πολίτες λοιπόν να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα», και σε αυτούς θα πέσει το ανάθεμα αν μεθαύριο επιλέξουν για Ευρωβουλευτή τους κάποιον ανίδεο και κατώτερο των περιστάσεων. Οι αρχηγοί πια νίπτουν τας χείρας των. Αναδεικνύοντας έτσι τόσο το έλλειμμα δημοκρατικής και αξιόπιστης συλλογικής λειτουργίας των ίδιων των παλαιών κομμάτων, όσο και την αδυναμία προσέλκυσης και ανάδειξης νέων (και ικανών) προσώπων. Αναζητούν μόνο ψηφοσυλλέκτες. Αναδεικνύοντας έτσι το έλλειμμα ηγεσίας τους, την ώρα κατά την οποία ο λαϊκισμός βρίσκει ευήκοα ώτα δεξιά και αριστερά του πολιτικού φάσματος.
Αυτό που χρειαζόμαστε στην επόμενη Ευρωβουλή, η οποία θα έχει αυξημένες αρμοδιότητες-όπως η εκλογή του προέδρου της Επιτροπής-, είναι ικανοί διαπραγματευτές, γνώστες των ευρωπαϊκών θεμάτων και προβληματισμών, με δυνατότητες δημιουργίας θετικών συσχετισμών δυνάμεων για τα ελληνικά συμφέροντα. Χρειαζόμαστε Ευρωβουλευτές που δεν θα βασίζονται στις όποιες ελληνικές ΄΄δάφνες΄΄ τους και θα ΄΄πλασαριστούν΄΄ από τα εγχώρια ΜΜΕ, αλλά Ευρωβουλευτές που διαπρέπουν παγκοσμίως και βλέπουν το δάσος (Ελληνισμός) και όχι το δέντρο (Αθήνα), έμπειροι να σταθούν στα διεθνή φόρα και ΜΜΕ.
Εν κατακλείδι, η ωριμότητα των πολιτικών ηγεσιών της σημερινής Ελλάδας έχει κριθεί ως ανεπαρκέστατη στην αντιμετώπιση της -και ευρωπαϊκής- κρίσης. Τώρα, θα κριθεί η ωριμότητα της κοινωνίας να αναδείξει όχι με βάση το θυμικό, νέες πολιτικές δυνάμεις, να προτείνει και να στηρίξει πρόσωπα με τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά, ώστε πραγματικά να αποσταλεί στις Βρυξέλλες μια «εθνική ομάδα» άξιων και ικανών αντιπροσώπων.
Ο Β.Π. Μπόκος είναι Δικηγόρος με Μ.Α. «Ευρωπαϊκών και Διεθνών Σπουδών» και μέλος της Πολιτικής Επιτροπής της “κοινωνίας αξιών”.
κοινωνία αξιών 
You must be logged in to post a comment.