Η ζωή δε μετριέται με αργύρια

Γίναμε μάρτυρες ενός φρικτού γεγονότος που σκηνοθέτησε βάναυσα το αρρωστημένο μυαλό μίας ανηλεούς γραφειοκρατίας, με την ανοχή μίας αδιάφορης για την κοινωνία κυβέρνησης.

Ο θάνατος ενός νέου ανθρώπου για μερικά ‘’αργύρια’’ δεν ενδείκνυται για πολιτική εκμετάλλευση, πρέπει όμως να το καυτηριάσουμε, γιατί θυσιάζονται άδικα ζωές νέων ανθρώπων, εξιλαστήρια θύματα στο βωμό της αδιαφορίας αυτών που έχουν αναλάβει τις τύχες όλης της χώρας και των πολιτών της.

Η απαίτηση για να μην πληρώνουν εισιτήρια οι αποδεδειγμένα άνεργοι στα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι καθολική εδώ και τρία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά κανείς από την κυβέρνηση δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον.

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο αυτό. Το θέμα είναι ότι ζητάς από ένα άνεργο νέο, που ένας θεός ξέρει πόσες πόρτες έχει κτυπήσει για να βρει μία δουλειά, να πληρώσει εδώ και τώρα ένα βαρύτατο πρόστιμο, λες και δεν είναι πιο λογικό να του δώσεις μια κλήση που να καλείται να πληρώσει το πρόστιμο σε έναν εύλογο χρόνο.

Ο ελεγκτής επιφορτίζεται με αρμοδιότητες που ούτε έχει εκπαιδευτεί ούτε μπορεί να τις διαχειριστεί. Γίνεται ο ‘’κατής’’ του οθωμανικού κράτους (που οι πρακτικές του συνεχίζουν να επιβιώνουν στο δημόσιο σήμερα), σκληρός δικαστής, θύτης και θύμα τελικά κι αυτός ενός άδικου, σκληρού, ανεγκέφαλου και απάνθρωπου γραφειοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης, που ενδιαφέρεται μόνο για εισπράξεις, σε μία σύγχρονη εκδοχή των ‘’τριάκοντα αργυρίων’’, όπου προδίδουμε τις ανθρώπινες αξίες μας, ως κοινωνία συνολικά.