Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, φανερών και κρυφών, δείχνουν μία τεράστια άνοδο της ακροδεξιάς και σχετική διατήρηση των δυνάμεων της δεξιάς και του ΣΥΡΙΖΑ. Ο χώρος που τελικά υφίσταται τη μεγαλύτερη φθορά είναι το κεντροαριστερό ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ.

Το δίλημμα ‘’μνημόνιο ή όχι’’, με το φόβο διακοπής της χρηματοδότησης, έκανε τους πάντες να ρίξουν τα προκαλύμματα και να τοποθετηθούν, ακυρώνοντας τις ανούσιες ρητορικές και τα στερεότυπα. Η μόνη πολιτική δύναμη που μένει σταθερή σε θέσεις και ρητορική είναι το ΚΚΕ, στη γωνιά του, να εκφράζει με αξιοζήλευτη εμμονή και σταθερότητα τις αραχνιασμένες θέσεις του.

Το δίλημμα, όμως αυτό, έκανε όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις να μετακινηθούν από τις αρχικές τους θέσεις.

Συγκεκριμένα:

• Η ‘’ΔΗΜΑΡ’’, με την Ευρωπαϊκή ρητορική και την μετριοπαθή προσέγγιση, υποστήριξε τα μνημόνια, όσο υπήρχαν ανοχές στο κόσμο και ανέβαζε τα ποσοστά της. Κατέρρευσε, όταν η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτε για να συγκρατήσει την κοινωνική συνοχή και όταν σαν αποτέλεσμα της κακής οικονομικής πολιτικής ήλθαν καταιγιστικά και άγαρμπα οι συνεχείς αναθεωρήσεις των μέτρων. Μαζί ισοπέδωσαν και τη συμβιβαστική πολιτική της ‘’Ευρωπαϊκής’’ Δημοκρατικής Αριστεράς.
• Ο ‘’ΣΥΡΙΖΑ’’ σταδιακά απομακρύνθηκε από την αντιμνημονιακή ρητορική. Άλλαξε τη ρητορική του σε ένα συνονθύλευμα αντιφατικών και επιφανειακών θέσεων, προσπαθώντας αποτυχημένα να διατηρήσει την ιδεολογική του συνέπεια, αλλά στην ουσία επιδιώκοντας να υποκαταστήσει το κενό του πάλαι ποτέ ισχυρού ΠΑΣΟΚ.
• Όσον αφορά τους “Ανεξάρτητους Έλληνες”, είναι προφανής η συνεχής αποδυνάμωσή τους. Συντηρούνται μόνο λόγω της συνολικής αντιμνημονιακής πολιτικής τους και της επιθετικότητας κάποιων μελών της εναντίον της κυβέρνησης στο κοινοβούλιο. Εάν όμως πέσουν κι άλλο σε ποσοστά, πολλά στελέχη τους είναι έτοιμα να μεταπηδήσουν εκεί που καθυβρίζουν τώρα, όπως ήδη έχουν κάνει αρκετοί.

Η εσφαλμένη ρητορική της Κυβέρνησης καθώς και οι υπερφίαλες ανακοινώσεις με την επανεκκίνηση των μεγάλων έργων, τα ‘’succes stories’’ και τα υπεραισιόδοξα στοιχεία που έδινε για την έξοδο από τη κρίση και τον έλεγχο του ελλείμματος, έδωσαν ψεύτικές ελπίδες στο κόσμο. Έτσι, της δόθηκε στήριξη και πολύτιμος πολιτικός χρόνος, ο οποίος τελικά εξαντλήθηκε αφελώς, αναποτελεσματικά, εις βάρος όλης της χώρας.

Τώρα, μετά από τέσσερα σχεδόν χρόνια, είμαστε πάλι στο αρχικό σημείο εκκίνησης, όσον αφορά τις οικονομικές υποχρεώσεις μας. Όχι μόνο δεν έχουν γίνει βήματα προόδου, αλλά όλα τα μεγάλα μέτωπα (φοροδιαφυγή, φοροαποφυγή, εισφοροδιαφυγή, ανεργία, ασφάλεια, ανάπτυξη, δημόσιο, παιδεία, κοινωνία, κλπ) έχουν βαλτώσει και τα περισσότερα χειροτέρεψαν.

Σήμερα η ρητορική των ”αντιμνημονιακών”, αφού κυμάνθηκε μεταξύ ακύρωσης και καταγγελίας των μνημονίων, τελικά δείχνει να σταθεροποιείται στην αόριστη κριτική, στην ‘’ακύρωση’’ ή στην εφαρμογή ‘’a la carte’’, ό,τι κι αν σημαίνουν αυτά.

Από κανένα κόμμα του κοινοβουλίου δεν έχει εμφανισθεί μέχρι σήμερα ένα ουσιαστικό, ρεαλιστικό, εφικτό και κατάλληλο σχέδιο για απεγκλωβισμό από τις αναποτελεσματικές και καθηλωτικές προβλέψεις των μνημονίων και της υπεροπτικής Γερμανικής πολιτικής για την χώρα μας, αλλά και για την Ευρώπη ολόκληρη.

Η “κοινωνία αξιών” έχει δεσμευθεί (και εργάζεται γι’ αυτό) ότι θα παρουσιάσει σύντομα τη δική της ρεαλιστική και εφικτή πρόταση, ένα εθνικό στρατηγικό σχέδιο απεγκλωβισμού.

Τελικά, μήπως τα μνημόνια και η Τρόϊκα είναι τα σημεία αναφοράς για τον αυτοπροσδιορισμό των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ως αποτέλεσμα της ένδειας παραγωγής και έκφρασης εθνικής πολιτικής και αδυναμίας αποτελεσματικής παραγωγής θέσεων, εφικτών πρακτικών λύσεων και ηγεσίας, στα πραγματικά ζητήματα της χώρας;

Μήπως η ακραία ‘’αντιμνημονιακή’’ και ‘’αντι-τροϊκανή’’ ρητορική υπηρέτησε προς στιγμή τη ψηφοθηρία, αλλά σήμερα η χώρα χρειάζεται κάτι περισσότερο από τα κοινοβουλευτικά κόμματα;

Μήπως, τελικά, η απαίτηση παραγωγής εθνικής πολιτικής και στρατηγικού σχεδίου για τον απεγκλωβισμό της χώρας, είναι η σύγχρονη “προκρούστεια κλίνη“, που μετράει το μπόι και το βάρος τους, θυμίζοντάς μας τη ρήση στον πίνακα του Ρέμπραντ, “μετρήθηκαν, ζυγίσθηκαν και βρέθηκαν λειψοί“;

Στέλιος Φενέκος