ΑΠΟΨΗ: Η Δημοκρατία ύστατο και ανυπέρβλητο ανάχωμα αντίστασης

Άκουγα μια παρέα νέων δίπλα μου να συζητάει και να διαπιστώνει ότι για την κατάσταση της χώρας μας σήμερα φταίει η Ευρώπη, ότι δεν μπορεί να μας προσφέρει πλέον τίποτε, και ότι αφού η καταστροφή είναι δεδομένη, ας γίνει μία ώρα αρχύτερα.

Επιτέλους ας σταματήσουμε τις υπερβολές. Ας σταματήσουμε την μεμψιμοιρία. Ας σταματήσουμε την ιδανική αυτοχειρία.

Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι εμείς πρώτοι είμαστε υπεύθυνοι για την κατάσταση που έχει περιέλθει η χώρα μας σήμερα. Θα χρειασθούν και άλλα μέτρα και άλλες θυσίες και άλλες προσπάθειες.
Όμως αυτό δεν πρέπει να μας κάνει παθητικούς αποδέκτες μιας τετελεσμένης καταστροφής, μιας παθητικής αποδοχής όλο και πιο επαχθών μέτρων που οδηγούν σε συνεχή καθήλωση.
Είναι απαίτηση κοινωνική και ως πολίτες αυτής της χώρα οφείλουμε να ενεργοποιηθούμε. Να βγούμε από το κουκούλι μας, από το ατομικό μας καταφύγιο. Να κοινωνικοποιηθούμε πάλι, να εκφρασθούμε δυναμικά, συλλογικά, δημοκρατικά.

Η κυβέρνηση κατάφερε να μας φοβίσει και να επικρατήσουν τα ατομικά ένστικτα αυτοσυντήρησης. Κατάφερε να δαιμονοποιήσει κάθε συλλογική έκφραση και να φέρει ενάντιες τις κοινωνικές και τις επαγγελματικές ομάδες.
Κατάφερε να σπείρει τη διχόνοια μεταξύ μας και να επιβιώσει πάλι το παρασιτικό πολιτικό σύστημα της ανικανότητας, της οικογενειοκρατίας, του μικροκομματισμού.

Η Δημοκρατία όμως χρειάζεται ενεργά άτομα, αλλά και ενεργές συλλογικότητες και κοινωνικές ομάδες. Η Δημοκρατία έχει δομηθεί πάνω στην ισορροπία έκφρασης των ατομικών αλλά και των συλλογικών συμφερόντων.

Δημοκρατία χωρίς συμμετοχή, χωρίς συλλογική έκφραση, χωρίς έλεγχο των κυβερνώντων και των επιλογών τους δεν υπάρχει.

Και σήμερα όλα αυτά απαξιώνονται τεχνηέντως.

Γίναμε άβουλα υποχείρια μιας κυβέρνησης δορυφόρου στη γερμανική αυταρχική και επεκτατική πολιτική που βλέπει την Ευρώπη σαν όχημα υλοποίησης της εθνικής της μυθοπλασίας, των εθνικών οραμάτων κυριαρχίας, στα οποία ποτέ δεν σταμάτησε να πιστεύει. Σιγοκαίνε ύπουλα και μεθοδικά.

Η συμμετοχή στην κοινή ευρωπαϊκή ιδέα και η ευρωπαϊκή χρηματοδότηση ήταν αυτά που βοήθησαν εν πολλοίς στην Γερμανική ενοποίηση. Σήμερα υλοποιείται αυτό που πολλοί κυβερνητικοί φορείς, πολιτικά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις στην Γερμανία, έχουν εκφράσει, ο καθένας με τον τρόπο του. Ότι η Γερμανία ήθελε αυτήν την Ευρώπη, επειδή μόνο έτσι μπορούσε να ανοίξει ο δρόμος για την νέα παγκόσμια καταξίωση, για την δύναμη και την επιρροή. Και εάν δεν μπορεί να αποκτήσει μόνη της αυτή την δύναμη θα πρέπει να εκμεταλλευθεί την Ενωμένη Ευρώπη, το δόγμα των ‘’χρήσιμων ηλίθιων’’ όπως είχε διατυπώσει πριν τρεις δεκαετίες ο Στράους, μέχρι να εξασθενήσουν οι ιστορικές μνήμες και αντιστάσεις.

Οι πολίτες των ευρωπαϊκών χωρών έχουν ένα θεμελιωμένο δικαίωμα ιστορικά, (αν όχι υποχρέωση), να παρακολουθούν την Γερμανία, να κρίνουν την εξέλιξή της, να εκφράζουν την γνώμη τους γι αυτήν και να δρουν ακόμη αν διαπιστώνουν ότι διαγράφονται βάσιμοι κίνδυνοι για την ειρηνική συμβίωση των λαών της Ευρώπης.

Εμείς σήμερα συνεχίζουμε παθητικά, χωρίς αντιστάσεις, χωρίς προνοητικότητα, χωρίς βούληση για ανεξαρτησία, χωρίς βούληση για αυτοδιάθεση, χωρίς κάποιο σχέδιο σταδιακής απεξάρτησης από το γερμανικό οικονομικό σφιχταγκάλιασμα, απομακρυνόμενοι αφελώς από τις παραδοσιακές συμμαχίες μας, καταστρέφοντας την αυτοεκτίμηση μας , ένα βήμα πριν την τελική παράδοση άνευ όρων, καθοδηγούμενοι από τους αδαείς κλόουν της πολιτικής.

Ως συνέπεια αυτού είναι ότι ο αντιευρωπαϊκός λόγος αυξάνει σήμερα στην Ελλάδα.

Η Ευρώπη σήμερα ποδηγετείται βάναυσα από την Γερμανία. Η Γερμανία αναδεικνύεται σε πρόβλημα, καταλύει σταδιακά την δημοκρατική Ευρώπη των λαών που οραματισθήκαμε και δημιουργεί στη θέση της μία Ευρώπη χειραγωγούμενη, χωρίς αντιστάσεις, με έλλειμμα δημοκρατίας, οικονομικά υποδουλωμένη, με ευνοούμενες χώρες και χώρες δορυφόρους και παρίες. Μια μετασοβιετική αντίληψη για την Ευρώπη.

Σε αυτήν την αντίληψη πρέπει να αντισταθούμε έξυπνα, αλλά όχι αυτοκαταστροφικά. Άλλωστε, δεν θα είναι η πρώτη φορά που πρώτοι έχουμε το σθένος να το κάνουμε.

Δεν πρέπει να είμαστε κατά της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μίας ενοποίησης όμως που θα σέβεται τα καταστατικά κείμενα, θα βασίζεται σε δημοκρατικούς θεσμούς και αξίες και θα παρέχει τις αναγκαίες διασφαλίσεις για τον σκληρό πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας.

Η Γερμανία δυστυχώς αναδεικνύεται σε πρόβλημα για μια τέτοια Ευρώπη, που οι λαοί της οραματισθήκαμε και συμφωνήσαμε να δημιουργήσουμε. Η σταθερότητα την οποία επικαλείται για την Ευρωζώνη, δημιουργείται εις βάρος της Δημοκρατίας των μελών της και τελικά και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η “κοινωνία αξιών” οφείλει να παρουσιάσει σύντομα στον ελληνικό λαό το σχέδιο της για την σταδιακή αποδέσμευση από τον πνιγηρό αυτό εναγκαλισμό της Γερμανίας, που θα εντάσσεται στην ολοκληρωμένη πρότασή της για την ανασυγκρότηση της χώρας μας και την έξοδό της από την κρίση. Οφείλει να προσδιορίσει με συνέπεια τις δράσεις της για την ανάκτηση των χαμένων Δημοκρατικών αξιών, των αξιών της ανεξαρτησίας, του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοεκτίμησης που υπονομεύθηκαν πρωτίστως από την αφέλεια και την ανικανότητα των πολιτικών μας, αλλά και από την υστερόβουλη Γερμανική πολιτική.

Γνωρίζουμε ιστορικά ότι η Δημοκρατία με την ηθική υπόσταση που προσδίδει στον λαό και στον κάθε πολίτη ξεχωριστά, ήταν πάντα το ύστατο και ανυπέρβλητο ανάχωμα αντίστασης στον τόπο αυτό.
Αυτή είναι που πρέπει να προστατεύσουμε και σ’ αυτήν πρέπει να στηριχτούμε για να βρούμε τον δρόμο μας και να ανακτήσουμε το χαμένο μας δυναμισμό.

Στέλιος Φενέκος