Ένα πολυαναμενόμενο έργο στο θέατρο του παραλόγου μιας πολύπαθης χώρας

«Χτες και σήμερα ίδια κι όμοια, χρόνος μπρος, χρόνια μετά…
Η ύπαρξή σου σε σκοτάδια όλο πηχτότερα βουτά.
Τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος;
Αχ, πούσαι νιότη, που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!»

           Κώστας Βάρναλης

Το σκηνικό:   

Η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, των περικοπών των μισθών, των απολύσεων και των ανέργων, η Ελλάδα που καθημερινά ματώνει.

Πρωταγωνιστούν κατά σειρά εμφανίσεως:

Ένα νομοσχέδιο που φιλοδοξεί να βελτιώσει το εκπαιδευτικό έργο που παρέχει η δημόσια εκπαίδευση, το οποίο δε βελτιώνεται εδώ και δεκαετίες με πληθώρα νόμων, αρκετοί από τους οποίους έφεραν το βαρύγδουπο τίτλο «Νόμος πλαίσιο», καθώς δεν εφαρμόζονται στην πράξη ή εφαρμόζονται κατά το δοκούν και κατά περίσταση, μένοντας  στην ουσία ανενεργοί. Κυρίως, όμως, γιατί, όπως και το τελευταίο νομοσχέδιο, δε λαμβάνουν υπόψη την πραγματικότητα της εκπαιδευτικής πράξης. Με την αύξηση του διδακτικού  ωραρίου, έστω και κατά δύο ή τρεις ώρες την εβδομάδα που επιβάλλεται στους εκπαιδευτικούς και τη συγχώνευση σχολικών μονάδων προκαλείται αναγκαστική μετακίνηση ή και πιθανά απόλυση εκατοντάδων εκπαιδευτικών. Δε λαμβάνει υπόψη, επίσης, ότι στις περισσότερες σχολικές μονάδες δεν υπάρχουν οι υποδομές (δεύτερο εργαστήριο με υπολογιστές και σύνδεση στο διαδίκτυο, αλλά και αίθουσα με βιβλιοθήκη) για να δίνεται στον εκπαιδευτικό η δυνατότητα να προετοιμάσει αποτελεσματικά τα μαθήματά του, στη διάρκεια ενός διευρυμένου υπηρεσιακού ωραρίου.

Οι εκπαιδευτικοί είναι στο σύνολό τους απαξιωμένοι από την κοινωνία, η οποία έχει μια στρεβλή εικόνα του έργου τους και των περιορισμών του και όχι σπάνια και από τους ίδιους, ιδίως όταν κάνουν κριτική στη δημόσια εκπαίδευση, έχοντας το ρόλο και του γονιού. Μια μεγάλη μερίδα από αυτούς εργάζονται με μεράκι και όραμα πολύ περισσότερες ώρες από αυτές που ζητάει το τελευταίο νομοσχέδιο, αλλά δεν τους αναγνωρίζεται, γιατί δεν υπάρχει κανενός τύπου αξιολόγηση, πέρα από αυτή των μαθητών τους και των γονέων και γιατί ανέχονται να μην αναγνωρίζεται η δουλειά τους για χάρη εκείνων των «συναδέλφων» τους που αδυνατούν ή δε θέλουν να δουλέψουν. Μια δεύτερη μεγάλη μερίδα εκπαιδευτικών θωρακίζεται πίσω από «κεκτημένα» πολυήμερων σχολικών διακοπών, αργιών και αδειών, αποσπάσεων σε θέσεις  που δε φαίνονται και μπορούν να μην προσφέρουν έργο, στην έλλειψη σοβαρής αξιολόγησης , στη μετάθεση ευθυνών στο αναλυτικό πρόγραμμα, στις υποδομές, στη γραφειοκρατία, αλλά και στην ανοχή των συναδέλφων τους που αγωνίζονται στις ίδιες αντίξοες συνθήκες , και καταφέρνει να  αργεί  καθ’ όλο το διδακτικό έτος.

Η Ο.Λ.Μ.Ε., το συνδικαλιστικό όργανο των εκπαιδευτικών, οι εκπρόσωποι που στην πλειονότητά τους  μετράνε χρόνια συνδικαλιστικών αγώνων, αλλά πολύ λίγες ώρες μέσα στην τάξη, σε σχέση με τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς. Με τις προτάσεις της, δεκαετίες τώρα, δεν κατάφερε να συνταχθεί ένα νομοσχέδιο που να κάνει πράξη την επιμόρφωση και την ουσιαστική αξιολόγηση. Δεν κατάφερε να φρενάρει την ασυνέπεια ή τις κομματικές επιλογές στελεχών στην εκπαίδευση, δεν κατάφερε η έννοια της αξιοκρατίας να μην είναι σύντομο ανέκδοτο. Κατάφερε όμως με τις κατά καιρούς προτάσεις της να ενισχύσει το κλίμα απαξίωσης του εκπαιδευτικού και του έργου του.

Το έργο:

Η αναμενόμενη πρόταση αγώνα: Απεργία κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Και μόνο με την εξαγγελία της άρχισε να κάμπτεται το ηθικό των μαθητών που είναι υποψήφιοι και θα δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις. Οι μαθητές χρησιμοποιούνται ως  Ιφιγένεια για να γίνει ο τρωικός πόλεμος. Οι μαθητές όμως είναι τα σημαντικότερα πρόσωπα στην εκπαιδευτική καθημερινότητα των εκπαιδευτικών, πώς μπορούμε να τα θυσιάσουμε;  Ή τους θεωρούμε τους σημαντικούς άλλους της καθημερινής εκπαιδευτικής μας πράξης ή τα εξιλαστήρια θύματα, κάθε φορά που δεν καταφέρνουμε να αρθρώσουμε σοβαρό και υπεύθυνο αντίλογο;

Η αναμενόμενη απάντηση στην πρόταση αγώνα: Επιστράτευση ή αλλιώς αυτή τη φορά το «Περιμένοντας τους βαρβάρους» ευοδώθηκε.

Τώρα τι θα σώσουν οι βάρβαροι είναι πολύ μεγάλο ζήτημα για μια πολύπαθη χώρα που επιμένει να συμμετέχει ή να παρακολουθεί έργα του παραλόγου.

Σταυρούλα Χαϊδεμενάκου, εκπαιδευτικός

Mέλος της “κοινωνίας αξιών”