Ανορθολογισμός και συναίσθημα ή ρεαλισμός και συμφέρον;

Παρακολουθούμε μέρες τώρα με έκπληξη (και θυμό ενίοτε) την περίπτωση της Κύπρου. Και βιώνουμε με απογοήτευση το εκρηκτικό μείγμα ανορθολογισμού, προχειρότητας, και επικίνδυνης άγνοιας των πρωταγωνιστών, που ίσως κρύβει μικροπολιτικά, ίσως και ατομικά συμφέροντα.

Παρακολουθούμε, επίσης, τις γεωπολιτικές συγκρούσεις και τις στρατηγικές αποφάσεις να παίρνουν άλλη διάσταση.

Και διαπιστώνουμε ότι:

• η κρίση της Κύπρου σιγόβραζε για αρκετό καιρό και απλά ξέσπασε τις τελευταίες μέρες και
• όλοι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές ήταν ενήμεροι, είχαν κάνει τις επαφές και τις έρευνές τους και κάποιοι από αυτούς είχαν προφανώς διαμορφώσει τα εναλλακτικά πλάνα τους.

Τελικά, αν και η κυβέρνηση της Κύπρου είχε την επάρκεια χρόνου να δράσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με γνώμονα το συλλογικό και ατομικό συμφέρον των πολιτών της, εν τούτοις δεν το έπραξε, όπως βέβαια και άλλοι πρωταγωνιστές του ‘’θρίλερ’’.

Γιατί όμως δεν σκέφθηκαν τους «Ευρωπαίους» πολίτες μιας ολόκληρης χώρας;

α.      Διότι ευθύς εξαρχής υπήρχε το συμφέρον συγκεκριμένων Ευρωπαϊκών κρατών, που πίεζαν εκβιαστικά προς συγκεκριμένη κατεύθυνση και σε συνδυασμό με την αυταρχική προσπάθεια επικυριαρχίας της Γερμανίας στην Ευρώπη, που μοιάζει να προσπαθεί να υποτάξει τους πάντες στην θέλησή της, με αποφάσεις που φαίνεται να λαμβάνονται πρώτα στη Γερμανία και μετά απλά να επικυρώνονται στο Eurogroup. Και οι αποφάσεις αυτές να λαμβάνονται με τον παραδοσιακό ιδεοληπτικό Γερμανικό τρόπο που έχει φέρει την καταστροφή τόσες φορές στην Ευρώπη, με τους πάντες να καθυστερούν να αντιδράσουν, ει μη μόνο όταν είναι πάντα πολύ αργά.

β.      Διότι υπήρχε το ατομικό και το πελατειακό συμφέρον αριθμού καταθετών στις δυο τράπεζες της Κύπρου που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση της Κύπρου να πάρει ορθολογικές αποφάσεις (έστω κι αν ήταν στη λογική ‘”το μη χείρον βέλτιστον”…)

γ.      Διότι η Ελλάδα έχει τα δικά της προβλήματα και περνάει μια περίοδο απόλυτης εσωστρέφειας, ούσα σε αδύναμη κατάσταση ν’ αντιδράσει, να συνεργασθεί ή ακόμη και να βοηθήσει, έστω και στα λόγια, τους Κύπριους.

δ.      Διότι οι Κύπριοι (πολύ περισσότερο από τους Έλληνες), υπερτιμούν κάτι που ακόμη δεν έχουν, τον υποτιθέμενο ορυκτό πλούτο τους, με αποτέλεσμα να διαπραγματεύονται με βάση τις προσδοκίες και όχι ουσιαστικά, ρεαλιστικά χειροπιαστά πλεονεκτήματα.

ε.       Ευρύτερα, διότι οι σύγχρονες γεωπολιτικές συγκρούσεις επαναφέρουν ισχυρούς παίκτες στο προσκήνιο, δημιουργούν νέους φιλόδοξους διεκδικητές, απαξιώνουν παραδοσιακές απλουστευτικές προσεγγίσεις, και αναδεικνύουν νέα πολύπλοκα πεδία συμφερόντων και αλληλεπιδράσεων.

Ας μην ξεχνάμε ότι στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχει συναίσθημα και αλληλεγγύη, αλλά σκληρός ρεαλισμός, απόλυτος ορθολογισμός, με όρους συμφέροντος και ισχύος.

Οι άφρονες και απροετοίμαστες χώρες χωρίς σχέδια, συνεπή εθνική στρατηγική, ικανή διακυβέρνηση, πολιτική συνοχή και ομόνοια έναντι των κινδύνων αυτών, αδυνατούν να συλλάβουν την πολυπλοκότητα αυτών των συγκρούσεων, με αποτέλεσμα να συνθλίβονται αυτοκαταστροφικά στα τεράστια γρανάζια τους.

Αν λάβουμε υπόψη μας αυτά, η μόνη δυνατότητα να πορευτεί ένα κράτος στο νέο διαμορφούμενο διεθνές περιβάλλον, ακόμη και εντός της ΕΕ (και της ευρωζώνης) είναι επί τη βάσει ‘’εθνικών αρχών’’ σε σχέση με τους άλλους. Και οι αρχές αυτές είναι:

1)      Χρηστή και ειλικρινής δημοσιονομική διαχείριση, με γνώμονα το εθνικό συμφέρον.

2)      Διασφάλιση της εθνικής κυριαρχίας, με την λιγότερη δυνατή έκθεση σε μονομερείς δεσμεύσεις και δουλείες.

3)      Προσαρμογή του θεσμικού πλαισίου ώστε να αξιοποιεί τις επενδυτικές δυνατότητες και παράλληλα να θωρακίζει τη χώρα από εξωγενείς και ενδογενείς αυθαιρεσίες

4)      Πλήρης απορρόφηση και αξιοποίηση των Ευρωπαϊκών πόρων, ώστε να δίνουν προστιθέμενη αξία στην παραγωγική διαδικασία.

5)      Επίτευξη πλεονασματικού ισοζυγίου εξαγωγών-εισαγωγών

6)      Συνταγματική πρόβλεψη για την υποχρέωση της κυβέρνησης να υλοποιεί μη ελλειμματικό προϋπολογισμό.

7)      Αναδιάρθρωση της εσωτερικής παραγωγικής βάσης, τόσο από την πλευρά των ποιοτικών της χαρακτηριστικών, όσο και από την πλευρά των ποσοτικών χαρακτηριστικών, ώστε να εξασφαλίζεται διαχρονικά αυτάρκεια και ανταγωνιστικό πλεονέκτημα.

8)      Βελτίωση της διαπραγματευτικής ικανότητας σε διεθνές επίπεδο με τα βέλτιστα στελέχη, πολιτικές και κυρίως μακροχρόνιο σχεδιασμό.

9)      Διερεύνηση συνεργασιών με άλλες ευρωπαϊκές χώρες στα πλαίσια κοινών συμφερόντων για Anti-Lobbying.

10)   Αποφυγή εγκλωβισμού σε μοναδικές επιλογές / δυνατότητες.