“Κούρεμα” των καταθέσεων στην Κύπρο: Νεο-αποικιοκρατική πολιτική ή απλά σκληρός ρεαλισμός;

Μεγάλη αναταραχή δημιουργήθηκε (και δικαίως) σε σχέση με το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο. Αντιδρώντας με ψυχραιμία και σύνεση, εξετάσαμε το ζήτημα σε όσο βάθος επιτρέπει ο χρόνος των εξελίξεων και η αξιοπιστία των πληροφοριών και τοποθετούμεθα ορθολογικά:

1. Κατ αρχάς το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο είναι 6.75 %, για καταθέσεις μέχρι 100.000 ευρώ, και 9.9 %, για αυτές που είναι παραπάνω. Αν υπολογίσουμε ότι τα επιτόκια καταθέσεων τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο ήταν 4,50 – 5,50 %, στην ουσία η απώλεια αντιστοιχεί περίπου στους τόκους ενός ή δυο χρόνων. Εάν θεωρήσουμε ότι οι περισσότερες καταθέσεις ήταν ξένων και πολλές από αυτές μαύρες (για να αποφεύγουν την φορολογία στον τόπο τους και πολλά ακόμη), στην ουσία δεν φαίνεται να χάνουν, οι ξένοι τουλάχιστον καταθέτες, τίποτε σημαντικό, παρά μόνο μία ακόμη νησίδα ασφαλείας για να ξεφεύγουν.

2. Το κούρεμα συνοδεύεται και με ανταλλάγματα τραπεζικών τίτλων, που ενδεχόμενα εάν ενισχυόταν και με κρατικούς τίτλους και με μια ακόμη μικρή αύξηση των επιτοκίων, να αποτελούσε μια κάποια εγγύηση στο βάθος του χρόνου, δεδομένου ότι το πρόγραμμα διάσωσης της Κύπρου έχει τριετή κατ αρχάς ορίζοντα.

3. Το ζήτημα των ελληνικών καταθέσεων στην Ελλάδα σε θυγατρικές των Κυπριακών Τραπεζών φαίνεται να επιλύεται χωρίς κούρεμα, αν και δημιούργησε μία τεράστια ανασφάλεια που θα επισύρει και απομάκρυνση καταθέσεων από τις θυγατρικές αυτές.

4. Μία μεγάλη επίπτωση θα είναι ότι στην ουσία παρακινούνται οι καταθέτες να στέλνουν τα κεφάλαια τους σε φορολογικούς παράδεισους, εκτός ΕΕ (ή δορυφόρες χώρες χωρών της ΕΕ). Η Ελβετία, επίσης, εμφανίζεται ως η πλέον αξιόπιστη επιλογή, αφού ακόμη και με ‘’λίστες Λαγκάρντ’’ ή όχι, ούτε υπερβολική φορολόγηση υπάρχει, ούτε κούρεμα μπορεί να γίνει, πέραν του αυστηρού τραπεζικού της κώδικα που παρέχει εγγυήσεις και αποτρέπει βεβιασμένες και απρόβλεπτες ενέργειες.

5. Η μεγαλύτερη όμως επίπτωση είναι στην ίδια την αξιοπιστία της ΕΕ. Το κούρεμα των καταθέσεων έτσι όπως γίνεται επιλεκτικά (δεν θα τολμούσε ποτέ η ΕΕ να απαιτήσει κάτι τέτοιο από την Ισπανία ή την Ιταλία), δίνει την εικόνα μια ‘’ηγεμονίας’’ των ισχυρών χωρών εις βάρος των ασθενέστερων, κουρελιάζει την έννοια της αλληλεγγύης και επιβαρύνει το κλίμα της ανασφάλειας που υπάρχει στις χώρες που υποστήριξαν ακραιφνώς το εγχείρημα της ΕΕ, χωρίς να διασφαλίσουν επαρκώς τον εαυτό τους (οι ισχυροί της ΕΕ έχουν κυριαρχήσει σήμερα, διαβρώνοντας την λειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών). Είναι αποσταθεροποιητικός παράγοντας στα θεμέλια της ΕΕ, με απρόβλεπτες συνέπειες στο βάθος του χρόνου, που δημιουργεί κραδασμούς στο θεμέλιο λίθο της ΕΕ και του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος: ΤΗΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ.

6. Αυτό που πλέον εμφανίζεται ως επιτακτική ανάγκη περισσότερο από ποτέ, είναι η συσπείρωση των χωρών του Νότου έναντι του Γερμανικού Λόμπι και η αποτροπή της απροκάλυπτης νεο-αποικιοκρατικής πολιτικής του.

Στέλιος Φενέκος