Σύμπραξη με… το “Διάβολο”… δε φτιάχνει Παραδείσους!

ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΜΕ ΤΟ… ΔΙΑΒΟΛΟ… ΔΕ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΥΣ

Αγαπητοί φίλοι,

Μεγάλη συζήτηση γίνεται για την ενοποίηση του λεγόμενου ‘’κεντρώου’’ ή ‘’μεταρρυθμιστικού χώρου’’.

Και όλοι αναρωτιόμαστε: ποιος είναι αυτός ο ‘’κεντρώος’’ ή ‘’μεταρρυθμιστικός χώρος’’;

Είναι ένα ιδεολογικός χώρος με όμοια ή παραπλήσια ιδεολογικά χαρακτηριστικά;

Είναι ένας χώρος όπου οι ιδεολογικές διαφορές δεν είναι ακραίες και άρα μπορούν να αμβλυνθούν και να επιτευχθεί συνύπαρξη;

Μήπως στο χώρο αυτό ορισμένες οντότητες αυτό-προσδιορίζονται ως κεντρώες, χωρίς να είναι τέτοιες, επειδή δεν θέλουν να χαρακτηρισθούν δυσμενώς εξ αντανακλάσεως από χώρους που καλύπτονται από τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα και άρα προτιμούν να αυτό-ενταχθούν εκεί, γιατί είναι πιο ασφαλές και επειδή ο χώρος είναι ‘’ελεύθερος ‘’ και μπορούν έτσι ευκολότερα να προσελκύσουν ψηφοφόρους;

Δυστυχώς, διαπιστώνουμε τέτοια χαρακτηριστικά, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο, σε κάποιους από τους πολιτικούς σχηματισμούς αυτού του λεγόμενου ‘’μεταρρυθμιστικού χώρου’’. (Προσωπικά δεν συμφωνώ με τον αβασάνιστο αυτό όρο, που ομογενοποιεί διαφορετικές οντότητες με βάση μόνο την λέξη ‘’μεταρρύθμιση’’, χωρίς άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά).

Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι πολιτικοί σχηματισμοί με παραπλήσια ιδεολογικά χαρακτηριστικά και κάποιοι άλλοι με διαφορές που μπορούν πράγματι να αμβλυνθούν, αλλά υπάρχουν και σχηματισμοί που οι διαφορές τους στις πολιτικές θέσεις τους είναι χαώδεις, όπως επίσης υπάρχουν και σχηματισμοί από παλαιοκομματικά στελέχη που ξαφνικά ‘’ανένηψαν’’ επαναπροσδιοριζόμενοι.

Επίσης υπάρχουν και μερικοί που ένας θεός ξέρει γιατί αυτοπροσδιορίζονται σε αυτόν τον χώρο, αφού οι θέσεις τους είναι σκληρά νεοφιλελεύθερες.

Συνεπώς, αν δούμε όλα αυτά τα ζητήματα με προσοχή, θα καταρριφθεί ο ‘’μύθος’’ που θέλει αυτόν τον χώρο δυνητικά ομογενή, ενοποιημένο είτε συνεργατικό.

Άλλα κρίσιμα ζητήματα, που δυνητικά επηρεάζουν την οποιαδήποτε προσπάθεια συνένωσης, είναι και ο όγκος των μελών που έχει ο καθένας, η οργάνωση, οι οικονομικοί πόροι και τα ενεργά στελέχη που δραστηριοποιούνται σε καθημερινή βάση, για τους σκοπούς του σχηματισμού, η σχέση των στελεχών τους με το ‘’φαύλο’’ παρελθόν κλπ.

Θα δούμε ότι κι εκεί υπάρχουν μεγάλες διαφορές οι οποίες δεν ευνοούν τον ισότιμο διάλογο μεταξύ τους, ώστε να αυξάνονται οι πιθανότητες συνεργασίας.

Συνεπώς διαπιστώνει εύκολα κάποιος τα παρακάτω:

1. Δεν μπορούν να συνεργασθούν όλοι με όλους.
2. Δεν θέλουν να συνεργασθούν όλοι με όλους.
3. Δεν θα έχει οπωσδήποτε προστιθέμενη αξία η συνεργασία όλων με όλους, αλλά μόνο η σωστά επιλεγμένη συνεργασία και με βάση συγκεκριμένα κριτήρια.
4. Η οποιαδήποτε προώθηση συνεργασίας θα πρέπει να έχει σχεδιασθεί πολύ καλά, με σταδιακή προσέγγιση και πολύ προσεκτικά βήματα υλοποίησης, ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια αποτυχίας, γιατί η οιαδήποτε αποτυχία θα επιτείνει την εικόνα αδυναμίας συνεργασίας.
5. Σε κάθε περίπτωση, η οιαδήποτε επιχειρούμενη συνεργασία θα πρέπει να έχει την ευρύτατη αποδοχή των μελών των πολιτικών σχηματισμών, και να προωθηθεί με την ευρύτατη συμμετοχή και συναίνεση όλων των οργάνων τους.

Καταλήγοντας, καλό είναι να έχουμε πάντα στο νου ότι:

«Σύμπραξη με το… ’’Διάβολο’’… δε φτιάχνει Παραδείσους»

Στέλιος Φενέκος